Aftelserie 13 jun

Lowlove duikt in de aanloop naar Lowlands 2014 net als vorig jaar in de ontstaansgeschiedenis van liedjes die (vrijwel zeker) op het festival gespeeld gaan worden. In deze tweede aflevering van 2014: het verhaal achter ‘Hollow People’ van Blaudzun.

Blaudzun – echte naam Johannes Sigmond (1974) – zong ‘Hollow People’ met gebalde vuisten in. Dat vertelt hij op een regenachtige woendag in mei in een Utrechts cafeetje. Hij was boos. Niet op iemand in het bijzonder, maar op de mens in het algemeen. Op de leugen.

“Ik heb nog nooit zo vaak het woordje lie, of lies, gebruikt als op dit album. We zijn niet meer gewend om de waarheid te vertellen, zelfs niet tegen onze kinderen. In dit nummer zit meer boosheid dan in elk ander nummer dat ik ooit maakte. Het heeft ook een cynisch randje: iedereen denkt dat het begint met oe’tjes, maar ik zing daar ‘true blue’, een knipoog naar Madonna en naar blauwe ogen die de waarheid beloven te vertellen. Dat thema komt steeds terug.”

‘Hollow People’, de tweede single van Blaudzuns vierde album Promises of No Man’s Land, werd geboren op een twee weken durende schrijfvakantie in Barcelona. Hij bouwde de hotelkamer om tot een demostudiootje en ging elke dag zitten “pielen”. Wat spelen, wat zingen, wat schrijven. “Ik neem alles op, elk melodietje, elk kutideetje. Vroeger dacht ik dat ik een echt goede ingeving sowieso wel zou onthouden, maar dat is gelul.”

Daarna nam hij het prille idee op tour door Duitsland en Zwitserland, waar hij er verder aan werkte. Zijn broer Jacob kreeg het voor het eerst te horen, daarna de rest van de band.

Hij ziet dat ik de tekst voor me heb liggen op het scherm van mijn iPad, die tussen ons op tafel ligt.

Tonight, tonight, we are the hollow
The hollow people from the bricks
The lights we keep it shallow
And you know it
And you need it

Hij wijst erop en zegt: “Zo zou ik het nooit zelf voor me zien. Met die keurig afgebroken zinnen. Het is geen gedicht, het is muziek. De tekst is iets organisch, die alleen kan bestaan met de muziek erbij.”

Om dat te beargumenteren vertelt hij hoe het nummer zijn definitieve vorm – dus als tweeluik, met ‘Kids Around’ als tweede deel – pas op het podium vond. Het was in Duitsland, in een klein zaaltje, dat Blaudzun besloot ‘Hollow People’ voor het eerst te spelen. Aan de geluidsman vroeg hij om zijn telefoon erbij te pakken als het nummer werd ingezet. Dan zou hij naderhand weten hoe het live klonk en hoe het ontvangen werd door het publiek.

“Iedereen schrok van hoe ik dat toen deed. Ze vroegen: gaat het wel goed met je? Ik was heel boos.”

Toen het nummer tot het opzwepende einde was gekomen en wegstierf, reageerde de zaal enthousiast en had Blaudzun het gevoel dat het nog niet af was. Hij keerde zich om naar de drummer en gebaarde: we gaan nog even. Die tikte af en zo kreeg het nummer een reprise. Zo is ‘Kids Around’ ontstaan.

Wie naar de tekst van dat tweede deel luistert, merkt dat de nuance daar sneuvelt. Het wordt minder poëtisch, Blaudzun spreekt steeds minder in metaforen. Hier zegt hij rechtstreeks wat hem zo dwarszit: “All the lies you sell, go fuck yourself.”

In het Utrechtse cafeetje, boven een kopje koffie: “Als ik wist waar het algemene bedrog zou wonen, zou ik erheen gaan en het huis in de fik steken. Maar op wie moet ik precies boos zijn? De politiek? Mensen die elkaar besodemieteren in een relatie? Het is wel geschreven in een tijd dat we erachter kwamen dat ons financiële systeem een leugen is – dat speelde mee. Maar uiteindelijk zit het in ons allemaal.”

Hij weet dat hij het tweeluik gaat spelen op Lowlands, maar nog niet hoe. Het is lastig om elke avond ‘fuck you’ te zingen met hetzelfde gevoel als toen in Duitsland bij de eerste keer live, of zoals bij het inzingen van het album.

Er moet eigenlijk iets kapotgetrapt worden bij ‘Hollow People’, vindt hij. Zo’n nummer is het. Maar als die boosheid er niet is op het moment van spelen, maakt hij het gewoon korter. Zoals in Paradiso, in april van dit jaar. “Want het moet geen poppenkast worden.”

Ik vraag nog even door naar die boosheid. Hoe kun je zó boos zijn op zoiets algemeens? Waar raakt het hem persoonlijk? “Het zal meespelen”, zegt hij, “dat ik vader ben van jonge kinderen. Die moet ik straks voorbereiden op al die leugens.”

“Ergens denk ik dat het mooier zou zijn als de balans tussen de waarheid en de leugen beter zou zijn. Want we hebben ze allebei nodig, daar ben ik ook wel achter.”

Illustratie: Anne Steenbergen

De eerste aflevering plaatsten we vorige week: ‘Tightrope’ van Janelle Monae.