Llaunch: een Lowlands in het klein

Welk nieuw talent heeft nog de kwaliteiten om de grote Alpha-tent op Lowlands te vullen? In 2009 leed het festival al aan grote namen en dito hoogtepunten. Afgaande op Llaunch, het mini-festival zaterdag om de start van de voorverkoop te vieren, staan er weinig nieuwe gegadigden klaar.

Nou is het Paard van Troje ook veel te klein om bands van formaat in te programmeren. En als de organisatie van Lowlands bereid is om deze keer wat dieper in de buidel te tasten, zal de grootste tent in Biddinghuizen straks best naar behoren gevuld zijn met de categorie Interpol, Massive Attack of Kings of Leon.

Ontdekkingstocht

Maar het evenement gaat er ook prat op een ontdekkingstocht te zijn. Waar je pareltjes kunt ontdekken als Editors, die twee jaar later doorstoten naar grote populariteit (en dus de Alpha).

Op Llaunch was er feitelijk slechts één kandidaat die aan dat profiel voldeed. Florence Welch en haar Machine stonden vorig jaar nog in de Charlie. Maar twee fijne singles deden wonderen. De roodharige Engelse is inmiddels een stijlicoon voor jonge meisjes, die de voorste rijen bezetten voor het met rozen, kerstverlichting en vogelhokjes gedecoreerde podium.

Florence zal er haar verbondenheid met de natuur mee hebben willen uitdrukken. Net als met haar zwierige dansjes, die vanwege haar motoriek schattig knullig waren. Op die momenten ziet het er wat geforceerd uit, alsof ze kunstmatig een eigen imago aan het creëren is.

Dat soort poespas heeft ze helemaal niet nodig. Ben gewoon jezelf: een spontane meid die lekker vrij wil zingen. Najaar 2009 deed ze dat in de Melkweg, al was ze toen vermoedelijk zo uitgelaten vanwege de lege fles rode wijn op het podium. In Den Haag bereikte ze dat stadium van ontspanning pas in het laatste kwartier. En met haar echt weergaloze stem en liedjes met een scherp randje pakt ze meteen iedereen in.

Rocksongs

Dat deden Blood Red Shoes een uurtje daarvoor ook met de jeugd die wilde springen. Steven Ansell en Laura-Mary Carter maken scherpe, puntige en energieke rocksongs. Ze weten hoe een goed liedje in elkaar zit, getuige bijvoorbeeld hun hitje ‘I Wish I Was Someone Better’ van hun eerste plaat Box of Secrets.

Jammer genoeg bleek in Den Haag dat ze nog te weinig van dat soort pakkende liedjes hebben. Op hun tweede, binnenkort te verschijnen album Fire Like This staan enkele fijne songs weer ingeklemd tussen veel eenheidsworst. Je ziet ze komende zomer al wel de India plat spelen, dat gaat de drummer en gitariste nog net lukken. Maar de Alpha? Poeh.

Tim Knol

Langs die lat zouden we Tim Knol eigenlijk niet mogen leggen. Het 19-jarige talent uit Hoorn krijgt laaiend enthousiaste recensies voor zijn titelloze debuutplaat. In het Paard van Troje leverde hij in de kleine zaal het bewijs dat zijn muziek ook live de moeite waard is.

Ongelofelijk eigenlijk hoe vanzelfsprekend de liedjes zijn van Knol. Nou helpt het als je bij het in elkaar knutselen van nummers hulp krijgt van gitarist Anne Soldaat (ex-Daryll-Ann) en toetsenist Matthijs van Duijvenbode (ex-Johan). Zij waren er ook in Den Haag bij, wat zeker vanwege dertiger Soldaat de vreemde indruk wekte dat de schoolmeester zijn leerlingen hielp bij de uitvoering.

Maar zo lang hij dat doet met zulk subtiel gitaarspel, is dat bezwaar overkomelijk. De podiumuitstraling van Knol zelf behoeft nog wel wat verbetering. Hij lijkt nu een frontman tegen wil en dank, met een ietwat onbeholpen motoriek. Zijn stevige folkmuziek (inspiratie overduidelijk uit de jaren zeventig) leent zich sowieso niet voor een massapubliek, dus dat komt dan weer goed uit. Van Knol moet je voorlopig genieten in een kleine club, waar zijn fenomenale en doorleefde stem optimaal tot zijn recht komt. Als je hem ‘A crowd of people can make you feel lonely’ hoort zingen, weet je wat hij bedoelt.

Kletsen

Het zou nog mooier zijn geweest als die ‘crowd of people’ wat vaker zijn mond had gehouden. Want ook in het Paard stak die vervelende Hollandse gewoonte op om ook tijdens concerten door te kletsen. Ontstellend onbeschoft gewoon. Ook Selah Sue, die in de grote zaal mocht aftrappen, had er veel last van. Ze had alleen een akoestische gitaar meegenomen, en een paar mooie liedjes. Maar ondanks dat ze al haar charmes (vrouw, Belgisch, verlegen) uitspeelde, kon het allemaal niet echt beklijven. Selah Sue heeft een machtig vibrato maar ook een vreemde, irritante uitspraak van het Engels. Daar hebben wel meer Belgische bands last van trouwens.

Chapel Club niet. Dat is weinig verrassend, want het piepjonge gezelschap komt uit Engeland. Nadat dj Zane Lowe naar verluidt hun eerste single bestempelde als ‘hottest record in the world’, was op het eiland het hek van de dam.

Nou is de term ‘next big thing’ daar sowieso aan inflatie onderhevig. ‘Big’ is de sound van Chapel Club in elk geval wel: gitzwarte wave rechtstreeks uit de jaren tachtig, met donderende drums, breed uitwaaierende dubbele gitaarlijnen en frontman Lewis Bowman die met zijn doodserieuze gezicht en sombere vocalen op de rand van zelfmoord lijkt te staan. ‘This is a love song’, declameerde hij, maar het klonk bijtend bitter. Heel even lachtte Bowman, al leek het meer op het uitlachen van het publiek. Zo van ‘als jullie eens wisten hoe miserabel het leven kan zijn’. Zeer intrigerend, dat wel.

Lowlands-gevoel

Gelukkig bleek het met die zelfmoordneigingen van Bowman wel mee te vallen, want een uurtje later stond hij met een pilsje onbekommerd te lachen bij Florence. En als hij de Bluegrass Boogie Men had gezien, was de Engelsman waarschijnlijk in een onstopbare lachstuip geschoten. Zeker als hij de droogkomische bindteksten van Nederlands’ bluegrass-trots zou begrijpen.

Het leidde tot dolenthousiaste reacties in de kleine zaal. Het was het typische Lowlands-gevoel, dat sowieso de hele avond aanwezig was. Want de organisatie verdiende kudos: de aankleding was helemaal in stijl, inclusief beeltenissen van Rapid Razor Bob en polsbandjes. Llaunch wil een winterse Lowlands in het klein zijn. In Den Haag werd in elk geval de basis gelegd voor wat een goede traditie kan worden. Want Llaunch heeft geen grote headliners nodig om leuk te zijn.