Making-of: door de sneeuw voor de foto’s

‘Die gasten gaan wel heel ver’, was een van de reacties op onze tweets met foto’s vanaf een besneeuwd Lowlands-terrein. Hoe we op het idee kwamen?

Tja. Gekke ideeën ontstaan meestal in de kroeg. Daar was dit plan geen uitzondering op. In onze uitvalsbasis (eetcafe De Vingerhoed in Utrecht) vroegen we ons af hoe we op een ludieke manier duidelijk konden maken dat we van het festival houden. En vooral hoe we dat aan de rest van de wereld konden laten weten, zonder enig promotiebudget (want deze site is een onbezoldigde hobby). ‘Wij zijn er al’, riep een van ons. Dát zou het motto moeten worden. En dat kon maar op één manier gevisualiseerd worden…

Grazende paarden

Goed. Plannen gesmeed. Campingspullen in de auto. Pannenkoeken gebakken. Lowlands-kleren in de tas. En toen… ging het sneeuwen. Zo hard sneeuwen dat de eerste datum (zondag 20 december) sneuvelde in een voor Nederland ongekende witte storm. ‘Dan maar over twee weken, want zo lang blijft sneeuw hier nooit liggen’, riepen we in koor.

Goed. Twee weken later opnieuw pannenkoeken gebakken. Maar op het moment dat we Flevoland inreden, veranderde het groene landschap in een dik wit deken. Glibberend en glijdend kwamen we tot op een paar honderd meter van de achterzijde van het terrein. Waarna het te voet verder ging naar een onherkenbare weide, die toch echt Camping 1 moest voorstellen en waar de paarden stonden te grazen. Het was nauwelijks voorstelbaar dat we hier in augustus weer met een washandje onze kater weg staan te wassen.

Sneeuwschuiver

Goed. Tentje opzetten was dus onbegonnen werk. Zwemmen was ook onmogelijk (tot opluchting van enkelen onder ons). Alleen foto’s in de buurt van de Walibi-achtbanen konden in één oogopslag duidelijk maken dat dit toch echt het zomerse cultuurparadijsje was. Dus met een pilsje in de hand en de winterjas op de grond was het snel plaatjes schieten. Op alle andere dagen van het jaar hadden we daar waarschijnlijk eindeloos ongestoord onze gang kunnen gaan. Maar ja, op deze dag kwamen de sneeuwruimers op Lowlands (een zin die we nooit hadden gedacht op te kunnen tikken). Sneeuwruimers op Lowlands. Ze troffen ons liggend op een picknickkleedje naast de Alpha, tokkelend op een gitaar. Niet vreemd dat ze ons vriendelijk verzochten van hun terrein af te gaan.

Gelukkig hadden we in een kwartier tijd genoeg foto’s geschoten. En was het na een ijzige terugtocht, inclusief bevroren voeten en een klimpartij over een onverwacht brede sloot, tijd voor… pannenkoeken!