Verslag vrijdag: Lowlands een gong-show

Wie herinnert zich de Gong-show nog op Lowlands? Als het publiek de act op het podium beu was, klonk onverbiddelijk de gong en was het exit.

Feitelijk is Lowlands tegenwoordig één grote Gong-show, zo bleek op de openingsdag weer. Want voor de acts is er altijd en overal concurrentie: van de gsm, van het zonnetje, maar vooral van het programmaboekje. Als een optreden niet bevalt komen de boekjes tevoorschijn en is het exit publiek. Zappen door Lowlands dus, maar weinig bands slagen er in de tent een show lang vol te houden.

Da’s dus een goede graadmeter, waar Broken Bells beroerd op scoort. De masterminds James Mercer (The Shins) en Danger Mouse (Gnarls Barkley) schreven voor hun debuutplaat weliswaar een aantal fijne songs, maar in de Alpha blijft daar weinig van over. Prima muzikanten, maar de intiemere India was veel beter geweest. Nu loopt de Alpha schrikbarend leeg.

Zo zijn er meer acts die niet genoeg overtuigen. Cymbals Eat Guitars-zanger Joseph d’Agostino schreeuwt zijn rauwe stembanden bijna kapot. Indrukwekkend, maar net te weinig goede liedjes om echt te beklijven. In dezelfde Lima imponeert Mark Lanegan met zijn diepdonkere stem. Alleen had de man van de Metamphetamine Blues wel zijn band mogen meenemen. Nu heeft hij toch moeite op het buitenpodium een uur lang te boeien.

Air blijft net zo’n twijfelgeval, dat zwaar leunt op de inmiddels behoorlijk oude hits. Bovendien was de Bravo ondraaglijk warm. Geen topscore dus voor de Fransen.

Een schamele voldoende willen we nog wel toekennen aan de Ting Tings, die met bravoure de nog altijd sterke songs van het debuutalbum brengen. Het ontbreekt echter aan relevantie nu het nieuwe album nog niet uit is – een twee jaar oud proefwerk inleveren levert je geen 9 meer op. En Dominique Young Unique krijgt die evenmin: de militant rappende negentienjarige ziet er een stuk minder gevaarlijk uit dan ze klinkt. Die mismatch wil je het talent nog wel vergeven, maar een kwartier te laat beginnen en tien minuten te vroeg eindigen betekent wellicht het kortste Lowlands-optreden ooit.

Te snel naar het festival gehaald. Dat geldt niet voor Balthazar. U begrijpt: we zijn aanbeland bij de bands die we zagen en wél onze aandacht vast konden houden. De Belgen spelen met de flair die we van muzikale zuiderburen inmiddels gewend zijn, en de poppy liedjes zijn dik in orde. Iets meer variatie en dat komt helemaal goed met die gasten.

Variatie is ook een van de weinige ontbrekende elementen bij Frightened Rabbit. En soms, als we onze ogen dicht doen, horen we iets te veel Counting Crows. Maar wat een energie en songs van de Schotten in de Charlie.

Vlak daarvoor staat de Alpha tot achterin te springen op het Top Notch-gezelschap met The Opposites, Dio en Flinke Namen. Een grote hiphop-clichéshow inclusief ‘laat je horen’, ‘ik wil die handjes zien’ en ‘allemaal door de knieën’. Maar laten we dat door de vingers zien: de heren krijgen wel die grote tent op de kop, met behulp van een geslaagde cross-over wanneer Go Back To The Zoo een gastbijdrage levert.

Energie genoeg ook bij Flying Lotus. De beatmaker uit L.A. bouwde zijn broeierige set geraffineerd op, voerend naar een ouderwets kokende climax.

Maar onze winnaar van de Lowlands Gong-show op vrijdag is toch Jonsi. Toegegeven, we zijn bevooroordeeld want al jaren fan van Sigur Ros, de band waar het IJslands engeltje in zingt. Maar we waren niet bepaald de enigen in de Grolsch die zich weer eens betoverd lieten meevoeren naar het droomrijk van Jonsi. Geen Gong dus, maar een staande ovatie. Goed, het programmaboekje dringt alweer aan, tijd voor de Lowlandszaterdag. Enjoy!