Verslag zaterdag: muziek voor de massa
Wanneer is een festival geslaagd? Als de headliners dik in orde zijn. Met Mumford & Sons en Snow Patrol in the pocket kan Lowlands 2010 feitelijk al niet meer stuk.
Tuurlijk, Lowlands is juist vanwege de aankleding, de nachtelijke feestjes en het pacifisme van zijn publiek veel meer dan de som der optredens. Maar op de maandag des oordeels, na afloop van het festival, bepalen die headliners toch de stemming. Bij de pers, en bij de tienduizenden die een paar keer lekker mee willen brullen met radiohitjes.
Wat dat betreft kwam het prima uit dat 3FM Mumford & Sons adopteerde.
Lowlands’ grootste tent is nog steeds te klein voor de mannen uit Londen, die momenteel op het toppunt van hun roem staan en daar ook naar spelen. Binnen anderhalf nummer is de tent platgebanjood, en dan moeten Little Lion Man, Thistle & Weeds en Awake My Soul nog komen. Je zou bijna denken dat het vanaf hier alleen maar slechter kan gaan, maar zolang het nog kan pakken Markus en zijn mannen met gemak elke luisteraar in met de vrolijke folkrock die bijna hun eigen subgenre geworden is.
Anouk mag de meningen scherper verdelen, maar degenen die naar de Alpha kwamen gaven zich over aan Nederlands enige rockdiva. Voorspelbaar, ja, maar de op Janis Joplin lijkende strot maakt veel goed.
Snow Patrol trekt daarna zo’n uitgebreid assortiment publieksfavorieten uit de schappen, dat slecht spelen allang niet meer mogelijk is. Toegegeven: ze treffen de Alpha goedgemutst, klaar om in katzwijm te vallen. Het gevaar voor herhaling en saaiheid ontwijkt Lightbody met een enorme spelvreugde en het nieuwe nummer Broken Heart, dat zo kan aansluiten bij zijn lange rij voorgangers. Ondertussen verklaart hij Nederland – en Lowlands in het bijzonder – talloze keren de onvoorwaardelijke liefde. Alle meisjes vallen ervoor; alle mannen die wel eens naar Grey’s Anatomy kijken ook.
Het fijne van Lowlands is dat op de kleinere podia meer risico kan worden genomen. De X-ray vertolkt daarin een belangrijke functie. Zo gooiden Dan le Sac en Scroobius Pip hun politiek geëngageerde teksten op geavanceerde beats de zaal in. Die show leed nog wat aan eenvormigheid. Het in het eigen België enorm populaire Shameboy deed dat handiger met knetterende electro. En Holy Fuck voegde daar met een echte drummer plus bassist nog een onweerstaanbare extra dimensie aan toe. De Canadezen zijn echt een must-see in het clubcircuit.
Tussen alle muziek door stappen we even de ogoNONogo-tent in, om wat mee te krijgen van het literatuurgezelschap van Nightwriters FM. Aaf Brandt Corstius, Kluun, Tommy Wieringa en Christophe Vekeman lezen om beurten korte verhalen of columns voor. Vooral de Vlaamse Vekeman doet dat met verve, zijn voordracht maakt zijn stukje (over een trio en hoe zijn vriendin daar enthousiast voor te maken) nog wat leuker. Kluun zelf stelt teleur met een platgetrapt onderwerp over Hollanders op vakantie, zonder tekstuele vondsten of een originele invalshoek.
Als de avond valt, oogt LCD Soundsystem in de propvolle Grolsch vermoeid en mat, waarmee hun belangrijkste wapen (tomeloze energie) ontbrak. Foals had daar geen last van. De Engelsen waren deze keer niet stoned en speelden stukken strakker dan eerder deze zomer in Paradiso. Onvoorspelbaar en met zanger Yannis altijd gevaarlijk balancerend op het randje van de waanzin.
Bloody Beetroots zijn veel minder spannend. Neemt niet weg dat de Slipknot van de dance met hun gemaskerde hoofden en betonnen vierkwartsmaten wellicht voor het grootste feest tot nu toe op Lowlands zorgden.
Ondertussen toont Local Natives zich van een mindere kant in de India. Ja, ook deze bebaarde en besnorde mannen pikken een graantje mee in de hausse van folk die momenteel door de indiescene waait. Maar door het grote aanbod daarin ellebogen de bands elkaar ook buiten de ring. Local Natives kan met het moeizame optreden op Lowlands niet bewijzen waarom het boven Bon Iver, Fleet Foxes, Laura Marling en The Low Anthem zou moeten staan.
Maar met die grote namen zit het dus wel snor op de editie 2010. En dan te bedenken dat op de zondag onder andere The National, Massive Attack en Queens of the Stone Age nog verwacht worden…
10 reacties
sander van driel
Onderstaande optredens vond ik persoonlijk het beste van wat ik gezien heb.
The Bloody Beetroots (Bravo ging echt helemaal los)
Dan le Sac vs Scroobius pip
The Specials (Zeer geslaagde reunie)
Imelda May
Softpack (mocht wel iets enthousiaster van mij, maar wel erg goed)
LCD Soundsystem
Mumford & Sons
I Am Kloot (Jammer dat ze zo vroeg stonden)
The XX
U kunt niet meer reageren.