Verslag zondag: kwaliteit zonder veel woorden

Op zondagmorgen pakken de wolken zich dreigend samen boven de campings op het festivalterrein. Eigenlijk maakt het ons helemaal niets uit. We hebben al zoveel verschrikkelijk moois gezien, we moeten nog een hele dag en eigenlijk kan helemaal niets Lowlands 2010 meer verpesten.

De eerste stop van de dag is The Low Anthem in de Lima. Het Amerikaans Americana-kwartet dat als het maar even kan gretig rouleert met de bezetting. Alle vier zijn ze veelzijdige muzikanten die probleemloos elk beschikbaar instrument ter handen nemen. En dat is niet alles: de nummers zijn soms bloedmooi breekbaar en dan weer brommend hard, alsof je zomaar naar een andere band staat te kijken. Een zeldzame hoge concentratie aan muzikaal talent, deze The Low Anthem – dat terloops meldt dat het nieuwe album deze winter te verwachten is.

Tegelijkertijd speelt in de Alpha Serj Tankian. Aan de grote sik zien we dat we het met de voorman van System of a Down van doen hebben, maar deze keer staat hij om één uur ’s middags in een keurig wit pak in de Alpha met het Metropole Orkest achter zich. Het bombasme van zijn binnenkort te verschijnen soloplaat blijkt prima tot zijn recht te komen met een batterij strijkers achter zich. Tankian straalt van oor tot oor, al is het wel erg braaf allemaal. Is hij met System of a Down dan wel écht boos, vraag je je af, of is dat allemaal ook een gimmick?

Neerlands trots is er als de Grolsch geopend wordt door Moss. Hoewel de Amsterdamse jongens niet erg spraakzaam zijn, zijn ze zichtbaar blij met de goed gevulde tent. Daaruit ontstaat een mooie wisselwerking; de band geniet net zoveel van het publiek als andersom. Even later bedient Yeasayer het gewillige publiek met sfeervolle danspop zonder al te veel pretenties.

Eenrichtingsverkeer op een heel ander niveau zien we bij The National. Je zou frontman Matt Berninger graag een arm om de schouder slaan. Oververmoeid en getergder dan ooit, zijn halfopen blauwe ogen alsof ze al maanden achtereen niet dicht zijn geweest, loopt hij rond over het podium, geplaagd door onzichtbare vijanden. En je zou hem bijna je excuses aanbieden. ‘Sorry Matt, dat we vandaag weer in grote getale naar je kwamen luisteren. Het is zichtbaar een martelgang voor je, je teksten schor schreeuwend en tussendoor nerveus ijsberend als een gekooid dier. Maar we kunnen er weinig aan doen: jullie muziek is zo godvergeten mooi. Ook nu winnen jullie op muzikale kwaliteit met afstand van elke andere band op dit toch al niet misselijke festival. Jullie ontroeren en verbazen onophoudelijk. Maar ga alsjeblieft erg snel in bed liggen, bel je goede vrienden en schuif een comedy in je dvd-speler. We maken ons een beetje zorgen om je.’

The xx zetten de lijn van weinig zeggen maar mooi spelen door. Sommige mensen wagen het om mee te klappen, maar het is al snel duidelijk dat dit geen festival- maar een luisterband is. Er staat nauwelijks licht aan dus er is niet veel meer te zien dan schuifelende schimmen met gitaren. De Grolsch staat stampvol, maar eigenlijk zou je het liefste in je eentje op de grond gaan zitten luisteren.

Datzelfde geldt voor Massive Attack, die de Grolsch afsluiten. Bij de Engelsen zou je af en toe je ogen helemaal dicht willen doen om je te laten meevoeren naar de ondoorgrondelijk beklemmende wereld van Robert ‘3D’ del Naja en Grant ‘Daddy G’ Marshall. En dan liefst nog in een temperatuurtje van een graad of veertig, zodat de basklanken je het ademen al helemaal onmogelijk maken. Terwijl de vocalisten elkaar keurig elk nummer afwisselen, zorgen de muzikale masterminds voor de rode draad. Meer zouden we niet nodig hebben gehad voor een hypnotiserend optreden: de politieke boodschappen op het scherm leiden alleen maar af van het persoonlijke en intens broeierige songmateriaal.

Voor wie dit alles te zwaar is, valt nog genoeg te beleven. Delphic speelt een geweldig potje dansbare electronica. Liefhebbers verplaatsen zich daarna snel richting de Bravo waar de muzikale nerds van Hot Chip die draad gewoon oppakken en er een schepje bovenop doen. Terug in de India spelen Two Door Cinema Club hit na hit, maar krijgen toch maar een beperkt gedeelte van de tent mee. Het ontbreekt de Ieren aan uitstraling en speelvreugde om echt te kunnen overtuigen. Meer succes is er bij Fool’s Gold als ze de Lima opdoeken. Alle beschikbare planten gaan in polonaise door het publiek tijdens het aanstekelijke optreden van een band die werkelijk alle muzikale invloeden van thuisbasis Los Angeles combineert.

De Alpha wordt afgesloten met een brok rockervaring. Placebo beschikt inmiddels over anderhalf decennia aan pakkende, tijdloze rocksongs en kan daar gretig uit voorschotelen. De cover van Nirvana’s ‘All Apologies’ is een mooie bonus in een oerdegelijke rockshow die ook festivalhits als ‘Every You Every Me’ en ‘Taste In Men’ niet achterwege laat. Als Queens of the Stone Age even later opkomt is het publiek klaar om plat gespeeld te worden. De Amerikanen leveren een knallende show af waar geen speld tussen te krijgen valt. Het fluitconcert uit het publiek is dan ook meer als ontkenning dat het festival nu echt bijna over is, dan uit onvrede met de afsluiters.

Wie nog niet klaar is met Lowlands gaat richting één van de after parties van Kees van Hondt, Major Lazer of Boemklatsch. Het is allemaal icing on the cake van een zondag die zonder veel woorden, zonder overdreven show, van kwaliteitsmuziek gemaakt is.