Verslag vrijdag: Lowlands is weer een ontdekkingstocht

Misschien is het festival weer terug bij zijn oorsprong: een reis door de kunstwereld, op zoek naar de leukste en beste nieuwe acts. Die ene verrassing, waarvan je over jaren kunt zeggen dat je die band nog in de Charlie hebt gezien.

Over de kwalitatief en kwantitatief magere headliners is al veel gezegd. En die grote knallers zijn belangrijk. Maar Lowlands was en is, in tegenstelling tot de concurrentie, altijd veel meer dan het hoofdpodium.

Hit en miss

Neem de Lima, zo’n plek waar je van alles kunt verwachten. Een groeibriljantje zoals Destroyer bijvoorbeeld, de Canadees die met zijn melancholieke ‘Song For America’ een eerste uitroepteken plaatste. Maar ook neohippie Edward Sharpe was er laat op de avond op zijn plek, al werd zijn pseudo-happy indiepop een beetje saai na een half uurtje.

“Saai hoor, heel saai”, zei ook een meisje dat tijdens James Blake de tent uit liep. Ze lachte erbij, om duidelijk te maken dat ze wist met welk vooroordeel ze speelde. Die spanning, tussen saai en vernieuwend, zit in elk element van het optreden van de Londenaar. Toch blijft het behelpen, met al die hipheid. Er wordt wel gedanst, maar weinigen lijken te weten hoe. Zoals ze ook zouden doen in de slowmotion van een houseparty, misschien.

Hit and miss dus, zoals het hoort op een avontuurlijk festival. Een voltreffer was The Naked and Famous. De Nieuw-Zeelandse electropoppers trokken een meer dan volle India en losten de verwachtingen volledig in. Ze wonnen in ieder geval met verve de slag van andere opkomende bands: Noah and the Whale bleef ondanks een aantal fijne singles wat vlak, de wave van The Horrors was weliswaar snoeihard, maar weinig toegankelijk voor ongelovigen, omdat zanger Farris Badwan vooral met zijn getormenteerde ik bezig was.

Jong spul en buigbare slaapkamerfolk

Goed, snel een tweetal jonge bands die we tegen kwamen op het volledig nieuw ingedeelde festivalterrein: Friendly Fires bewoog de Bravo-bewoners tot een eerste dansje met een set die oud en (minder toegankelijk) nieuw werk knap mixte. Dry The River, dat nogal eens vergeleken wordt met Mumford & Sons (maar dan zonder de banjo-gimmick en mét scherpe randjes) bracht een aantal erg sterke liedjes mee naar de Charlie.

Je zou zeggen dat de slaapkamerfolk van Fleet Foxes stukslaat tegen de omvang van de Grolsch-tent, maar ze slagen erin op hun plaats te zijn. Het is knap dat hun muziek zo buigbaar blijkt dat ook een grote massa ingepakt kan worden. Het lijkt soms zelfs tegen Mumford & Sons aan te schuren. Dat we die naam nu al voor de tweede keer aanhalen, geeft wel aan waar de inspiratie nowadays gevonden wordt.

Evenwichtige Monkeys

Ontdekkingstocht of niet, de eerste Lowlandsdag eindigde met oude bekenden – maar dan wel een band die juist zichzelf leek te hebben ontdekt. Na vier albums zijn de Arctic Monkeys volwassen en dat uitte zich in de Alpha vooral middels een evenwichtige setlist van hits en nieuw materiaal. Frontman Alex Turner is daarnaast duidelijk charmanter geworden; niet langer het jongetje dat daar alleen maar staat omdat hij die lekker verveelde zangstem en die retestrakke band heeft, maar iemand die de 30.000 aanwezigen vol zelfvertrouwen toespreekt en ze de liefde verklaart. Het ultieme geluksmoment volgt als iedereen op een neer springt bij ‘I Bet You Look Good On The Dancefloor’. Tóch nog een feest van herkenning.