De Lowlandszaterdag was vooral zappen

We zeggen het alvast: de superlatieven komen pas in de laatste alinea’s van dit verslag bovendrijven. De zaterdag van Lowlands was overdag vooral gevuld met bands die moeite hadden tot het einde te blijven boeien.

Wakker worden

Dat betekent niet dat het niet prettig was om naar te luisteren. Het was fijn wakker worden bij girl next door Eefje de Visser, bijvoorbeeld. Haar liedjes zijn opgebouwd rond speelse zanglijnen en de dansbare Nederlandstalige kleinkunstpop kleurde mooi bij de vroege middagzon.

Zappen

Maar bij hoeveel bands blijf je nog staan van het eerste tot het laatste nummer? Wanneer denk je nog ’ik kan niet wachten tot ik thuis deze muziek kan opzoeken’? Vooral de India huisvestte gisteren (vaak jonge) bandjes die niet bleven boeien en de snel verveelde bezoeker toelieten snel weer verder te zappen. Bij Junip ontbrak het aan interactie en verzandden te veel nummers in een uitgesponnen instrumentale outro. De Londense Bombay Bicycle Club klonk goed, maar dat deed het ook als je op het gras buiten de tent bleef zitten en Cloud Control heeft met ’Nothing In The Water’ een hitje waar op gewacht wordt, maar ook hier wordt daarna snel de afstandsbediening weer ter hand genomen. Is er ergens anders nog iets te zien?

Ook Amon Tobin was een mooi voorbeeld van die korte aandachtsspanne. De Bravo liep vol voor een feestje, maar de Braziliaan serveerde het experimentele album Isam met stotterende electro. Zelfs de overdonderende visuals van ruimteschepen en gouden kastelen konden het publiek niet van begin tot eind vasthouden. Panklare techno, dát wilde het publiek, en dat kreeg het daarna opgediend door Gary Beck en Sandwell District.

Entertainment

Suuns gaf in de X-Ray meer opties tot dansen. De knisperende beats bleven echter onder de oppervlakte, waardoor hun optreden niet zo veel indruk maakte als vorig jaar bij hun landgenoten van Holy Fuck wel gebeurde. Een van de zeldzame échte entertainers werd gevonden in Seasick Steve, de voormalig dakloze met de lange sik die in de Grolsch als enige het belang van humor en een eigen persoonlijkheid leek te erkennen. Misschien komt zo’n wijsheid met de jaren; Steve is inmiddels zeventig.

Timber Timbre vroeg vervolgens weer veel concentratie van de toehoorders. Met gitaar, basdrum, viool en toetsen creëerde het trio een soort folk noir. Knap, mooi, maar na een half uurtje ebde de aandacht toch weer weg.

Daarvoor gaf Cage The Elephant je geen kans. De Amerikanen beleefden op Lowlands wellicht hun doorbraak naar een groot publiek. Southern rock, punk en blues vermengden zich in een muzikale tornado van geluid, maar mét goede liedjes. En niet onbelangrijk: er gebéurde iets op het podium, omdat zanger Matthew Shultz er onophoudelijk overheen stuiterde.

Hoogtepunt

Vanaf het moment dat frontman Guy Garvey het podium van de Alpha opliep, karakteristiek met het biertje in de hand, viel Lowlands’ grootste tent als een blok voor Elbow. Natuurlijk, dat nummers als ’Newborn’ en ’Station Approach’ ontbraken, is jammer, maar kunnen we de mannen uit Manchester kwalijk nemen dat ze inmiddels, vijf albums op zak, simpelweg te veel moois hebben om in één uur te passen? De setlist was geheel opgebouwd uit nummers van de laatste twee albums, en dat toonde ook hoe sterk Build a Rocket Boys, amper een half jaar uit, eigenlijk is. Opener ’The Birds’, maar ook ’Lippy Kids’, het verstilde ’The Night’ en ’Open Arms’ sloten naadloos aan bij neo-klassieker en afsluiter ’One Day Like This’. Zapcultuur of niet; bij Elbow vergaten we eindelijk even dat er ook nog andere kanalen waren.