Verslag: Club Llow

Club Llow moest een mini-Lowlands worden: verschillende kunstvormen bij elkaar, typische Lowlands-aankleding en een goede sfeer. Mini was het zeker: er pasten gisteravond hooguit 300 – vooral jonge – prijswinnaars in Desmet Studio’s. Naast de muziek, het cabaret en de literatuur maakte 3FM er radio, kregen bezoekers de kans om alsnog Lowlandskaartjes te kopen en werden er nieuwe namen voor de grote broer genoemd. Je vervelen was zodoende erg lastig, gisteravond in Amsterdam.

Chef’Special had even na zevenen de eer om Club Llow te openen. Er volgde een korte, maar energieke set van het trio dat tijdens enkele nummers nog aangevuld werd met een vrouwenstem. Deed je je ogen dicht dan hoorde je zwarte funk, deed je ze weer open, dan stonden daar drie sympathiek lachende, blanke Hollandse jongens. Chef’Special heeft een formule te pakken die nog wel even blijft werken.

Het kaartlezen en de stijve pik

We zeggen het maar alvast: de Vlaamse Lennaert Maes is een jolige jongen. Mocht je hem straks op Lowlands tegen het lijf lopen, houd dan rekening met een brede grijns en een bijna clown-achtige lichaamstaal. Zijn optreden bestaat uit liedjes met één gimmick (het lukt hem bijvoorbeeld niet de kanalen op zijn nieuwe televisie in te stellen), geanimeerde praatjes en wat interactie met het publiek. Het op de hak nemen van het vrouwelijke stereotiep dat zeurt en niet kan kaartlezen hebben we nu wel gehoord, waardoor Maes leuker is wanneer hij zijn Belgische herkomst aankaart. “Ik heb dan toch een vrouw gevonden. Boven de grond – bij ons is dat soms anders.”

Kluun moet gedacht hebben: die Maes pakt de vrouwelijke tekortkomingen aan, dan zet ik de man wel te kijk. Zijn openingsstukje handelt over de ongewenste ‘stijve pik’ en hoe dat van plassen een schier onmogelijke opgave maakt. De zaal reageert er lauwtjes op. Een kort Nico Dijkshoorn-achtig gedicht tussendoor krijgt nog de meeste handen op elkaar, waarna ‘s lands schuinste schrijver afsluit met een foeterijtje op het typisch Nederlandse stel dat op vakantie gaat. Merkwaardig, want het is een herhaling van wat hij op Lowlands 2010 ook al voordroeg. Literatuur verdiende een betere vertegenwoordiging.

Nieuwe shit van dEUS

Het absolute hoogtepunt van de avond komt van de mannen van dEUS. Onder leiding van een ontspannen Tom Barman geniet de band er zichtbaar van voor zo’n kleine zaal te mogen spelen. Klassieker ‘Instant Street’ is van een aanstekelijke explosiviteit, waarna de opnameapparatuur van Desmet uit wordt gezet en ze dus “nieuwe shit” kunnen spelen. Van het nieuwe album Keep You Close, dat in september uit moet komen, klinkt vooral ‘Ghost’ als een nummer om naar uit te kijken.

Teruggegrepen naar ouder materiaal wordt er ten slotte met ‘Bad Timing’, ook nu weer toewerkend naar een crescendo dat vakmanschap verraadt. Het siert de Belgen dat ze voor 300 man met dezelfde gedrevenheid en overtuiging staan te spelen als ze voor een volle Alpha zouden doen.

Melig, maar cool

Op de plek waar Barman meerdere malen zei dat hij het bloedheet had, houden de heren van De Jeugd van Tegenwoordig de stoere leren jacks gewoon aan. Ook vanuit de lounge van Desmet stroomt iedereen naar het zaaltje, wat eens te meer bewijst hoe populair de straatschoffies zijn. Ze brengen het gebruikelijke trucje: kijk eens hoe melig wij kunnen rondhupsen terwijl we ondertussen moeiteloos onze cool behouden.

Fur, Willie en Yayo vragen veelvuldig of de handjes de lucht in kunnen en rappen losjes op de beats van Bas Bron – die op de achtergrond los staat van de podiumpresentatie, maar tegelijkertijd de onmisbare basis voor nummers als ‘Hollereer’, ‘Sterrenstof’ en ‘Tante Lien’ legt. Het zichzelf niet serieus nemen is nog altijd de sterkste kant van het kwartet. De Jeugd is klaar voor de Alpha.

Psychrock voor handjevol overblijvers

Omdat Frank Turner afzegde, sluit de psychedelische rock van het Nederlandse DeWolff de avond af. Helaas hebben veel bezoekers het inmiddels wel gezien, waardoor de jonge honden voor pakweg vijftig mensen staan te spelen. Zonde, want ze zetten een strakke set met de nodige improvisatie neer. Het klinkt soms meeslepend bombastisch als Muse en dan weer als jammende rock à la The Doors en The Who.

Hoewel een Llaunch-feestje er dit jaar niet inzat na de snelle (en naar voren verschoven) uitverkoop, vond Lowlands op deze manier dus toch een manier om een pre-party op poten te zetten. Club Llow had een gevarieerd aanbod waarmee het de prijswinnaars een prima avond bezorgde en ondertussen Lowlands weer volop in de schijnwerpers zette. Nog 48 nachtjes.