Aftelserie 13 jul

Je ziet hem het denken. Maak ik dit echt mee? Sta ik echt tegenover vijftienduizend mensen, die de longen uit hun lijf schreeuwen en als een enorme kudde stieren op het hout stampen? Die precies op dit moment fan staan te worden, terwijl ik zelf he-le-maal niets doe?

Meest waarschijnlijke setlist

1. The View From the Afternoon
2. Still Take You Home
3. You Probably Couldn’t See for the Lights But You Were Staring Straight at Me
4. Cigarette Smoker Fiona
5. Perhaps Vampires Is a Bit Strong But…
6. Dancing Shoes
7. I Bet You Look Good on the Dancefloor
8. From the Ritz to the Rubble
9. Leave Before the Lights Come On
10. Fake Tales of San Francisco
11. Mardy Bum
12. When the Sun Goes Down
13. A Certain Romance

Setlist op Spotify

Hij speelt niet, zingt niet, jut de tent niet op. Alex Turner, frontman van de Arctic Monkeys, staat doodleuk zijn gitaar te stemmen. Het kapsel van een schooljongen die verlegen achterin de klas gaat zitten, de suffe oogopslag van een puber die op verjaardag moet bij z’n tante.

Het is zondag, 20 augustus 2006. Turner is twintig. Hij haalt zijn linkerhand langs de stemknoppen van zijn gitaar, gaat rustig het rijtje af. Een, twee, drie, vier, vijf, zes. Elk ijzertje wordt een stukje aangedraaid, totdat hij tevreden is. Een met opzet ingebouwd moment, een truc om een reactie los te krijgen? Ongetwijfeld, maar er zijn bands met dertig jaar podiumervaring die zoiets met minder swagger doen dan dit kwartet schoffies.

Ze heten Alex, Jamie, Nick en Matthew. Ze komen uit Sheffield. Ze zingen dingen als ‘scummy man’ en ‘fucking wank’. Het is allemaal zo heerlijk Brits.

Omdat de over een straatprostituee verhalende intro van het nummer enkel wat gitaaraanslagen van Turner nodig had gehad, zit ook drummer Matthew al even inspanningsloos op zijn krukje, de armen omlaag. Hij gaat verzitten. Wat kan ze gebeuren? Juist op het podium waar falen het meest in het oog zou springen, is falen geen mogelijkheid. Niet voor de Monkeys. Een internethype nog voordat er een album was, het best verkopende debuut ooit. Er lopen zelfs parallellen met dat andere viertal, dat lang geleden vanuit Liverpool de wereld veroverde. De eerste woorden van ‘When The Sun Goes Down’, zo zeurend en ongeïnteresseerd gebracht dat het weer cool werd, zijn zojuist al meegeschreeuwd door de Alpha. De eensgezindheid waarmee de band onthaald wordt, is uitzonderlijk. Het staat vol tot aan Lake Lowlands.

Dus nu even pauze. Even de gitaar stemmen.

Turner lijkt na een paar seconden iets te gaan zeggen, maar juist op dat moment zwelt het geluid vanuit de duizenden kelen weer aan. Dus blijft hij maar staan, blijft hij maar staren. Ongeloof en een ogenschijnlijk aangeboren nonchalance vechten om voorrang in de half gesloten ogen. Rood licht valt op het podium – een verwijzing naar de prostituee?

Hij kijkt naar links. En dan raakt hij toch enigszins van slag, dat kan niet anders. Want links, dat is richting de heuvel naast de Alpha. Daar hebben de regenbuien van deze zondag, in samenwerking met de speelse geest van de Lowlandsbezoekers, een modderglijbaan gemaakt. Turner ziet de Nederlanders van boven naar beneden glijden. Ze staan bovenaan te wachten, vaak met een groepje van twintig, vrijwel allemaal met ontbloot bovenlijf, en rennen dan naar beneden. Sommigen vallen en glijden de rest. Stuk voor stuk zijn ze van kruin tot tenen bedekt met modder.

Af en toe komen de modderglijers in beeld op het grote scherm naast het podium. Ook dan stijgt een oorverdovend gejuich op uit de Alpha. Dat verwart Turner. Zijn ogen gaan een klein stukje verder open.

Goed. Genoeg. Hij slaat zijn hoofd neer, richting zijn gitaar, plaats zijn vingers op de juiste snaren, zijn mond voor de microfoon. De andere drie weten wat te doen. Het is een minuut stil geweest. Nu overrompelen de gitaren, lichten en drums de overvolle tent. We zijn weer waar we waren voordat ze stilvielen: snelle, felle, retestrakke gitaarsongs die ogenschijnlijk zonder moeite worden gebracht.

Ondertussen is nog steeds te horen hoe er elke seconde honderden fans bij komen.

De illustratie bij deze aflevering van Legendarische Lowlandsconcerten werd speciaal voor Lowlove gemaakt door Henk Kok.

We hebben ons uiterste best gedaan de genoemde feiten te toetsen aan de waarheid en de eigenaren van door ons gebruikt foto- en videomateriaal recht aan te doen. Als er iets niet klopt, of we hebben ten onrechte je beeld gebruikt, laat het ons dan weten.