Aftelserie 27 jul

Zaterdagmiddag, 16 augustus. De zon heeft al voorzichtig haar dagelijkse dipje ingezet, maar deze tweede festivalmiddag voelt nog als een morning after. Na een intensief nachtje stampen bij Junkie XL, Deadmau5 en Sven Väth verloopt het opstarten moeizaam. De calorieën van de zojuist verorberde pannenkoek doen hun werk nog niet en het felgele monster aan de hemel schijnt onverwachts krachtig. Ze pijnigt de ogen, waar nog maar net de slaap uit gewreven is. We drukken onze überkekke Ray-Bans nog wat steviger en gaan op weg naar, wat later blijkt, een legendarisch optreden van De Jeugd van Tegenwoordig.

Meest waarschijnlijke setlist

1. Applaus
2. Watskeburt
3. Buma In Me Zak
4. Flap Flap
5. Datvindjeleukhe
6. Voorjekijkendoorlopen
7. Shenkie
8. Hollereer
9. Applaus (reprise)

Setlist op Spotify

Zoals een mierenkolonie instinctief weet waarheen zij gaan moet, scharrelen we zonder veel te zeggen richting Bravo. Tot onze verbazing zijn we nog net op tijd. De tent stroomt op rap tempo vol voor het eerste optreden dat hier vandaag plaats zal vinden. The Opposites en De Jeugd delen een slot in de programmering. Luchtige kost, gevolgd door een opwarmertje. Zoiets. Beide hebben van de organisatie een half uurtje gekregen om hun ding te doen en van beide wordt vooraf, als we heel eerlijk zijn, weinig hemeltergends verwacht. Maar wat doen al die mensen dan hier? ‘Vermakelijk’ is in onze ogen het hoogst haalbare. Wanneer we een uur later euforisch de tent uitrollen, blijkt dat we dat behoorlijk verkeerd hadden ingeschat.

Vanaf het moment dat The Opposites het podium betreden, schiet er een stoot aan energie door de bloedhete Bravo. Verzuurde benen zijn vergeten, vermoeide armen worden in acute aanbidding geheven en het handjevol hits dat het tweetal kent wordt woord voor woord meegezongen. Wanneer ‘Dom, Lomp en Famous’ ingezet wordt, bereikt de zinderende massa zowat een collectief hoogtepunt. De ranzige rhyms worden orgastisch mee geschreeuwd, er hangt seks in de lucht. Maar dan is het klaar. Veel te snel. Willy, Big T, Sef en Dio laten een hunkerend publiek achter. Een afgelikte boterham en het is aan De Jeugd van Tegenwoordig daar nog iets smakelijks van te smeren…

…maar laat dat maar aan Willie Wartaal, P. Fabergé en Vieze Freddy over. Al snel blijkt namelijk dat het drietal, dat vuilbekkerij tot kunst heeft verheven, van het meest kleffe sneetje nog een knapperige tosti weet te bakken. Om dat te onderstrepen wordt bij aanvang van de set ‘Applaus’ ingezet, een nummer dat niet veel meer behelst dan een oproep tot het schudden van de vrouwelijke genitaliën, een verzoek waar het buitenzinnige publiek, voor zover mogelijk, gehoor aan geeft. Alsof de set die nog nauwelijks begonnen is één grote toegift is op het optreden van The Opposites. De toon is gezet. Baas boven baas. Eindbaas.

Wanneer je maar een half uurtje hebt, heeft opbouwen weinig zin, dus wordt de tent vanaf de eerste seconde door de MC’s afgebroken. Het publiek eet uit de handen van De Jeugd en wij eten mee. Af en toe kijken we elkaar verbaasd aan. Beschaamd soms, haast. Zijn wij dit echt aan het meemaken? Wat bizar! Want laten we wel wezen, tot op deze broeierige zaterdagmiddag in Biddinghuizen wordt er toch vooral sceptisch gedaan over het talent en de houdbaarheid van de Amsterdammers. ‘De Machine’ ligt al een aantal maanden in de winkel, maar draait nog niet op volle toeren. De plaat heeft nog geen 3FM Award gewonnen, De Jeugd nog geen Popprijs. Er zijn slechts wat 3voor12-coryfeeën die het talent herkennen. Natuurlijk. En er is ene Nico Dijkshoorn, die een maand voor dit legendarische optreden De Jeugd al bestempelt als de redding van de Nederlandse hiphop én het beste en grappigste dat ons land ooit aan muziek heeft voortgebracht. De muzikale Messias lijkt te zijn wedergekeerd en wel in het lichaam van een stel fulminerende rappers in bermudabroek. Hun boodschap? De Liefde – verpakt in een dun laagje porno, dat dan weer wel.

Bij het wegsterven van de laatste noten van doorbraakhit ‘Watskeburt’ laat Willie Wartaal, de neger die normaal zo hard komt, zich van zijn zachtste kant zien wanneer hij vraagt waar De Liefde is. Als reactie hierop worden van voor tot achter, van links naar rechts en zelfs tot ver buiten de tent duizenden handen tot het universele symbool voor ‘houden van’ geplooid. Als een stel troetelbeertjes op speed stralen we De Liefde in schokkende golven richting het podium. Waar is De Liefde? Hier is De Liefde. Pak aan!

In die krappe vijfentwintig minuten bewijst De Jeugd van Tegenwoordig dat ze dat eerste hitje al lang en breed ontgroeid is. Het viertal overweldigt met hun eigenheid en vakmanschap. Ze zijn professioneel. De miskende taalgenieën spelen Djenga met woorden die Van Dale nog in haar Dikke moet opnemen. De toren wankelt als een malle maar valt nooit om, wat voor een groot deel te danken is aan de muzikale fundamenten van beatmaker Bas Bron. De Neger des Heils blijkt geniaal. Zijn beats zijn eenvoudig doch opzwepend. De Jeugd gaat er hard op en het publiek gaat nog harder. Vjezze bedankt ons voor ons enthousiasme: “Tank joe. Ai luf joe! Joôr de best òdiens èvah!”

Wanneer Faberyayo na zo’n vijfentwintig minuten aankondigt dat het al weer tijd is voor ‘de laatste nummertje’, is de teleurstelling in de Bravo bijna tastbaar. Zodra Bas Bron de bekende beat van ‘Hollereer’ erin slingert is de domper echter snel vergeten. De remmen gaan nog één keer los en nog één keer wordt de pornografische paringsdans tussen publiek en artiesten opgevoerd. Zweet klatert op de houten planken. Er wordt steeds zwaarder geademd. Met één grote zwieper wordt het stigma van de eendagsvlieg verpulverd. Het stempel ‘legendarisch’ wordt daar en op dat moment verdiend. ‘Waar is de liefde’ verwordt tot goddelijk mantra, dat tijdens de resterende festivaldagen nog op de meeste onverwachte plekken zal opduiken, alsof de wind er die middag mee aan de haal gegaan is.

Nog weken spelen we voor eenieder, die dit optreden van De Jeugd heeft moeten missen, de show tot in detail na. Bij het koffiezetapparaat vertellen we hoe uniek het was en hoezeer je erbij had moeten zijn om het kunnen bevatten. Telkens weer beëindigen we ons verhaal met dat symbolische hartje boven het hoofd. Waar is De Liefde? Elke keer is de conclusie van ons relaas weer hetzelfde: wij waren weer even kind en De Jeugd van Tegenwoordig is die bewuste middag volwassen geworden. Kerk!

De illustratie boven deze aflevering van Legendarische Lowlandsconcerten werd speciaal voor Lowlove gemaakt door Anne Steenbergen. De tweede illustratie is voor ons gemaakt door Laura Stoter.

We hebben ons uiterste best gedaan de genoemde feiten te toetsen aan de waarheid en de eigenaren van door ons gebruikt foto- en videomateriaal recht aan te doen. Als er iets niet klopt, of we hebben ten onrechte je beeld gebruikt, laat het ons dan weten.