Aftelserie 15 jun

Zondagavond, 17 augustus 2008. De regen roffelt ritmisch op het tentdoek. Het zijn de eerste druppels van het weekend. Flinke ook. Het klinkt alsof er aan de andere kant van het blauw-paarse hemeldoek van de Grolsch nog eens duizenden fans staan te popelen, met hun esoterische handjes pulkend aan het stiksel dat de tentdelen bijeen houdt, hopend een glimp op te vangen van Guy Garvey, die sympathieke Engelsman met engelachtige stem – en frontman van de band Elbow.

Meest waarschijnlijke setlist

1. Starlings
2. The Bones of You
3. Leaders of the Free World
4. Mirrorball
5. Grounds for Divorce
6. Forget Myself
7. The Loneliness of a Tower Crane Driver
8. Newborn
9. Great Expectations
10. Station Approach
11. One Day Like This

Setlist op Spotify

Terwijl het dranghek in mijn borst duwt, vraag ik me af of Bryan Glancy één van hen is. Glancy, vriend van de band, stadsgenoot en muzikant, is een aantal jaar geleden onverwachts aan eenieders handen ontglipt. De vader van Garvey noemde hem ooit The Seldom Seen Kid en Glancy werd zo de naamgever van het vierde album van Elbow. Een postuum eerbetoon van de Mancunians, waarmee ze eindelijk de faam ontvangen die hen al jaren toekomt. Wrang eigenlijk, dat dit juist nu gebeurt. Als iemand die bewuste avond kon bevroeden hoe legendarisch dit optreden zou worden, dan zou hij het wel zijn: Bryan en zijn vrienden, ongeduldig rammelend aan de poort boven onze hoofden.

Een trompetgeschal dat ik inmiddels goed ken, doet me opschrikken uit mijn mijmeringen. Voor mijn ogen staan Garvey en zijn bandleden de longen uit het lijf te blazen.

‘Starlings’ is ingezet, de openingstrack van The Seldom Seen Kid blijkt ook het eerste nummer van de set van vandaag. Het kopergeschal en de flitsende podiumlichten lijken het noodweer dat zich buiten de tent voltrekt te vervolmaken. Een muur van klaterend water maakt van de Grolsch een afgesloten gelegenheid. Niemand lijkt de tent nog in of uit te kunnen. We zijn overgeleverd aan de grillen van deze hemelse herauten van de anti-Apocalyps.

Uit het niets worden we ineens omringd door duizenden fonkelende sterren. Een paar halve spiegelbollen veranderen de Grolsch in een schitterend sterrenlandschap: de aanzet tot het fabelachtige ‘Mirrorball’. Het adembenemende decor gecombineerd met de zacht fluwelen stem van Garvey werkt hypnotiserend op het publiek. Als een stel kinderen die met grote ogen hun eerste sprookje aanhoren, staan we aan de houten planken genageld. Het lied wordt als een warme deken over ons heen gespreid. Zelden was het zo stil in een festivaltent. Alleen de regendruppels maken nog geluid. Steeds harder ook.

Na het ingetogen ‘Mirrorball’ verrast de band met een energieke uitvoering van ‘Grounds For Divorce’. Garvey ontpopt zich tot een ware dondergod, als een bezetene slaand op een stalen pijp, a few feet tall. Een triangel voor Titanen, zo lijkt het haast. Vol passie hamert hij erop los. De wolken breken onder zijn geweld. Het stortregent buiten de tent. Binnen houden we onze adem in. Deze onverwachte temporisering blijkt tekenend voor de rest van de show. Als een kundig dirigent leidt de frontman zijn band van hard naar zacht, van langzaam naar uptempo.

Even nog lijkt het weer roet in het eten te gooien. Druppels vinden hun weg via wat naden van de overkapping boven het podium en dreigen de techniek kort te sluiten. Is het Bryan en zijn handlangers dan toch gelukt een opening te forceren, schiet het door mijn hoofd. Razendsnel klimmen er wat mannen de hoogte in en draaien met een rol tape en wat plastik een provisorisch afdak in elkaar. De mixer is gered en de ware helden van de avond, naamloos maar bij deze herinnerd, dalen nonchalant weer af uit de stalen staanders van de tent. Just another day at the office, lijken ze te denken.

De band zelf lijkt nauwelijks onder de indruk van dit voorval. “We’re from Manchester… we don’t call this rain, this is just a shower!” grapt Garvey om vervolgens door te gaan op de ingeslagen weg. Onverstoord en vakkundig draait de band onder zijn bezielende leiding een ingetogen set in elkaar, met zo nu en dan een wel gedoseerde uitschieter. Naast nummers van succesalbum ‘The Seldom Seen Kid’ komen er voor de verstokte fans ook nog wat klassiekers langs. ‘Leaders Of The Free World’, van het gelijknamige derde album passeert de revue, evenals het prachtige ‘Great Expectations’ en ‘Station Approach’. De band overrompelt met het weergaloze ‘Newborn’ – I’ll be the corpse in your bath tub – en bewijst met dit van het debuut afkomstige nummer dat zij al jaren prachtige muziek weet te maken. Dat het grote succes te lang is uitgebleven.

“Seen as all this is a festival about meeting that many people, enjoying yourself and having fun… Here’s a song about tragedy and death.”

Prachtig! En die introductie ook! Veel Britser kan het niet worden. Toch zijn het de tracks van het nieuwste album die het meest beklijven, die het hardst worden meegezongen. De hitgevoeligheid van ‘The Seldom Seen Kid‘ heeft zich uitbetaald in airplay en Elbow heeft een compleet nieuwe schare fans opgebouwd, het soort dat uit volle borst meezingt. Het best bewaarde geheim in muziekland is ontdekt door de massa maar weet ondanks alles haar schoonheid te beschermen en te bewaken. Elbow blijft trouw aan zichzelf.

Dan is het tijd voor het slotoffensief. Met een welgemeende ‘cheers’ heft Garvey zijn glas bier naar het publiek. Vanuit de twee voorste hoeken van de tent worden door mensen van het platenlabel honderden vlaggetjes uitgedeeld. Van die papieren dingetjes, rood met in het wit One Day Like This erop, de titel van de bombastische afsluiter van de show die nu wordt ingezet. De bandleden lijken oprecht verbaasd door het rood dat zich langzaam golvend over de voorste vakken verspreid, maar herpakken zich snel.

Het publiek schreeuwt het refrein uit volle borst mee en lacht een gelukzalige glimlach. We wapperen met onze vlaggetjes, blij dat we onze bewondering ook op deze visuele manier kunnen uiten. We wapperen alsof ons leven er vanaf hangt, alsof we Bryan Glancy en zijn handlangers uitzwaaien. Het is inmiddels ook stil boven onze hoofden. De regen is opgehouden. De laatste druppels rollen als verslagen zielen van het tentzeil, alsof ze hun pogingen om binnen te komen hebben opgegeven. Enigszins verdwaasd verlaten we de tent. Er is iets wezenlijks veranderd. Wij lijken veranderd, opgelucht bijna. Het voelt als een soort catharsis. Er lijkt een hoofdstuk te zijn afgesloten en een nieuwe te zijn geopend. Vanaf vandaag zal Elbow nooit meer in de Grolsch staan. De band heeft voor eens en voor altijd bewezen dat zij Alphawaardig is. Een headliner.

But anyway…
It’s looking like a beautiful day

———

De illustratie bij deze aflevering van Legendarische Lowlandsconcerten werd speciaal voor Lowlove gemaakt door Jorrit Kiel.

We hebben ons uiterste best gedaan de genoemde feiten te toetsen aan de waarheid en de eigenaren van door ons gebruikt foto- en videomateriaal recht aan te doen. Als er iets niet klopt, of we hebben ten onrechte je beeld gebruikt, laat het ons dan weten.