Aftelserie 22 jun

Maxi Jazz glijdt het podium op en zijn relaxte flow neemt bezit van de Golf. “My name is Maxi Jazz and I make no apology for linking my thinking with computer technology.” Dat is het startsein van een vorm van zeldzame massahysterie. Faithless wordt onthaald als gladiatoren die de arena betreden. We willen na anderhalve dag alcohol, slaapgebrek en een overschot aan endorfine bloed zien. Faithless is aangewezen als de donor.

Het nieuws sloop de eerste dag van de zesde Lowlandseditie het campingterrein op, stak de brug over, glipte langs de security bij de poort, verspreidde zich van podium tot podium: Faithless treedt zaterdag op in de Golf om 20.15 uur. Volkomen onverwacht. In het programmaboekje stond immers dancehall-artiest Buccaneer op dat tijdstip vermeld.

Eerder in het festivalseizoen maakte Faithless enorme indruk op Pinkpop. Vanwege die geduchte livereputatie en vanwege dat ene album op zak met twee hitjes, komen zaterdagavond rond acht uur vanuit alle hoeken van het terrein Lowlanders naar de Golf slenteren. Het is bewolkt, enigszins fris. Kennelijk heeft niet iedereen de wijziging in de line-up gelezen, want bij aanvang van het optreden is de Golf nog lang niet vol. Of is de band niet echt populair bij de gemiddelde Lowlander? Nee hoor, blijkt later.

Maxi Jazz wordt in de rug gedekt door de blondgelokte Sister Bliss. Maxi’s tegenpool en partner-in-crime. Sister Bliss kijkt tijdens de eerste song met een doffe blik naar haar vaste medestrijders Jamie Catto (toetsen), Aubrey Nunn (bass), Dave Randall (gitaar) en de ingehuurde live bandleden. De gehele band oogt vermoeid wat niet vreemd is. Hun uitputtende wereldtournee is aan het eind gekomen en dit optreden is er achteraan geplakt.

De band vervolgt na ‘Reverence’ met het ingetogen, door Jamie Catto gezongen ‘Don’t leave’, wat wederom enthousiaste reacties oplevert. De voorzichtige schijngevechten maken plaats voor het echte werk. Onze gladiatoren komen los. De schilden worden weggeworpen en de handschoenen gaan uit als vrij vroeg in de set de klassieker-in-wording ‘Imsomnia’ wordt ingezet. Een oerkreet stijgt op vanuit het publiek, het wordt menens in ons amfitheater. Acht minuten lang strijden euforie en kippenvel met elkaar, zonder echte winnaar.

Als de laatste tonen van ‘Insomnia’ wegsterven, zwelt er een orkaan van geluid op vanuit duizenden kelen, een storm die niet gaat liggen. Maxi, Sister Bliss en hun kompanen staken hun gevechtshandelingen en kijken ongelovig het publiek in. Minutenlang. De band laat zich de eerbetuigingen welgevallen, en het is duidelijk: Faithless houdt van ons en wij van Faithless. Vanaf dat moment lijkt het alsof er een onzichtbaar pact is gesloten tussen beide kampen. Zij zwepen ons op, wij zorgen ervoor dat Faithless naar ongekende hoogten stijgt en de vermoeidheid vergeet.

De Golf is inmiddels volgestroomd. Het ‘Reverence’ album komt bijna in z’n geheel langs. Bombast wordt afgewisseld met dub, lyrische raps met lieflijke zang. De band speelt een episch, opzwepende en afwisselende set. Gelukkig wordt er af en toe gas terug genomen, zoals met het bezwerende ‘If lovin’ you is wrong’ en ‘Flowerstand man’. Het publiek heeft het nodig.

Nog is onze dorst naar bloed niet afgenomen. Maxi Jazz kijkt met een zelfgenoegzame blik de Golf in alsof hij wil zeggen ‘dit gaan jullie leuk vinden’. We krijgen: Salva mea. Bij de eerste machtige tonen van het intro stijgt het adrenalinegehalte weer richting de nok van de Golf. Achtergrondzangeres Pauline Taylor kermt radeloos “How can I change the world if I can’t even change myself’. We voelen haar wanhoop. Salva mea schakelt na het intro naar de tweede, derde versnelling. Wij schakelen mee. Sister Bliss zweeft, Maxi Jazz springt, Catto lijkt zijn synths te willen hypnotiseren. De ene climax lost de andere climax af. ‘Just below my skin I’m screaming’. En schreeuwen doen we.

Dan een nieuwe geweldsuitbarsting in de vorm van de nieuwe single ‘God is a DJ’. Massaal handjes in de lucht. Weer die collectieve waanzin bij de aanwezige Lowlanders. Er mag van ons nog meer bloed vloeien.

Na ongeveer een uur is de veldslag voorbij. Moegestreden verlaten de strijders de arena, om snel weer terug te keren voor een toegift. Nog één keer alle remmen los, voor band én publiek. We snakken naar adem én naar meer. En dat krijgen we met een tweede toegift, een wederom dampende versie van ‘Insomnia’. Dan worden de wapens definitief neergelegd en onderwerpt Faithless zich voor het laatste oordeel aan het publiek. Het eindoordeel is unaniem. Twee duimen omhoog.

Volkomen verwilderd kijken we elkaar aan. Wat is er gebeurd? Waar kwam die hysterie vandaan? Sister Bliss zou in een later interview vertellen: “Ik heb zelfs een keer een transcendentale ervaring gehad, op Lowlands. De enige keer in mijn leven.”

De illustratie bij deze aflevering van Legendarische Lowlandsconcerten werd speciaal voor Lowlove gemaakt door Robin Berkelmans.

We hebben ons uiterste best gedaan de genoemde feiten te toetsen aan de waarheid en de eigenaren van door ons gebruikt foto- en videomateriaal recht aan te doen. Als er iets niet klopt, of we hebben ten onrechte je beeld gebruikt, laat het ons dan weten.