Aftelserie 1 jun

Het zijn outcasts. Ze horen nergens bij, behalve bij elkaar. Het is een broederschap van mannen uit alle hoeken van de wereld. Bij elkaar gebracht door Manu Chao, de kleine bohemien die met zijn gitaar eindeloos rondtrok en zo zijn muzikale kompanen vond.

Ze knuffelen elkaar, nee, ze knijpen elkaar bijna dood. Ze zeggen wel dat stoere straatschoffies geen angst kennen. Maar die veel te lange voettocht zojuist, vanuit de kleedkamer over de loopplank richting Alpha, boezemde toch ontzag in, zoals voetballers in de catacomben het aanzwellende gezang van het publiek in het stadion kunnen horen. Dat went nooit, of je nu uit of thuis speelt.

Manu Chao en zijn Radio Bemba Sound System spelen deze zondagavond op Lowlands een thuiswedstrijd: de tent zwangert bijna van verwachting. Maar voor de zekerheid omhelst de stoere, donkere rapper Bidji zijn bandleider nog één lange keer voordat hij de aftrap geeft voor een van de heetste concerten die het festival ooit zal beleven.

Anderhalf uur eerder. Het publiek leeft het leven zoals Chao dat waarschijnlijk doet tijdens zijn wereldreizen, zoals zijn soloplaten ‘Clandestino’ en ‘Proxima Estacion: Esperanza’ ook klinken: relaxed, een beetje loom.

Het is niet vreemd dat iedereen in de laagste versnelling door de stofwolken struikelt. Het is de derde dag van ruim dertig graden. Op de eerste dag probeerden ze nog het wereldrecord polonaise lopen te verbeteren onder aanvoering van Arie Ribbens. Maar nu is de lol er wel vanaf. Gelukkig beginnen de wolken boven het terrein elkaar langzaam te kussen. Eindelijk een beetje verkoeling, zie je de jongens in boxershort en de meisjes in
bikini denken.

Razendsnel wordt het donker. Veel te vroeg, als je naar de klok kijkt. Het is rond 19.00 uur en de zoenpartij in de lucht is verworden tot één lange kortsluiting. De regen zwelt aan tot een zondvloed, alsof de weergoden boetedoening eisen voor de overdadige zonneschijn van de voorgaande dagen.

De stoeren en naïeven drentelen nog rond op het terrein, de rest zoekt veiligheid in de tenten. Haarscherpe, kaarsrechte witte lijnen flitsen door de lucht, en wijzen soms loodrecht naar beneden. Tussen de Charlie en de Golf klinkt een enorme knal, een rookwolk stijgt op achter de eettent daar. Dat was dus het laatste levensteken van de generator. Vanavond geen snacks meer van Ron Koebrugge.

Het is een uurtje later broeierig in de Alpha. Veel te druk ook. Net zoals twee dagen eerder, toen The Prodigy teleurstelde. Ook nu zijn de toegangswegen dichtgeslibd en de hellingen aan beide kanten van de tent overbevolkt. Alleen is het door de modder onmogelijk om nog te liggen. Hangen kan nog wel, aan de stalen kabels rond de tent, op zoek naar een van de laatste vrije vergezichten op het podium.

Binnen hangt een dampwolkje boven het publiek. Het vocht uit de kleren trekt kennelijk langzaam naar boven, en dan moet Manu Chao nog beginnen.

Het is zíjn zomer. In 1988 al verzon hij de term patchanka. Met zijn band Mano Negra vernoemde hij er zelfs hun debuutplaat naar. Maar de tijd was nog niet rijp voor de eclectische mix van salsa, rock, punk, flamenco, funk en ska.

Manu Chao op het Gurtenfestival in Zwitserland, ruim een maand voor Lowlands 2001:

Nu pas, in de zomer van 2001, valt alles op zijn plaats. Ry Cooder en zijn Buena Vista Social Club maakten de geesten rijp voor wereldmuziek. Manu Chao was er klaar voor om ook de lichamen in beweging te krijgen. Zijn wereldtour was één lange zegetocht, van Roskilde en Werchter via de Melkweg in Amsterdam naar headliner deze avond op Lowlands.

De schermen langs het podium tonen bandleden die elkaar omhelzen. Een broederschap van mannen uit alle hoeken van de wereld loopt de bühne op. Madjid Fahem slaat de eerste onweerstaanbaar hakkelende akkoorden van ‘Welcome to Tijuana’ op zijn slaggitaar. De drums van David Bourgnion zijn de lokroep waar de tienduizenden op gewacht hebben, een roep die ze meteen beantwoorden met een energie die de houten planken niet voor het eerst deze avond doet doorbuigen.

‘Are you ready’ – en rapper Bidji is zo slim om halverwege zijn zin een pauze in te lassen – ‘for Manu Chao?’ De eerste T-shirts gaan als een volmondig ‘ja’ de lucht in. De kleine man loopt grijnzend het podium op, als altijd getooid met een rode haarband, en ziet dat het goed is. Steeds meer T-shirts gaan de lucht in, het lijkt wel alsof de halve tent met ontbloot bovenlijf staat. De dampwolk zwelt aan, als in een snelkookpan vol energie die op het punt staat te ontploffen.

‘Colombia?’, roept Manu Chao, en zijn band antwoordt: ‘Presente!’
‘Peru?’ Ook: ‘Presente!’
‘Argentina?’ Jazeker. ‘Presente!’
‘Holanda?’

De illustratie boven deze aflevering van Legendarische Lowlandsconcerten werd speciaal voor Lowlove gemaakt door Laura Stoter.

We hebben ons uiterste best gedaan de genoemde feiten te toetsen aan de waarheid en de eigenaren van door ons gebruikt foto- en videomateriaal recht aan te doen. Als er iets niet klopt, of we hebben ten onrechte je beeld gebruikt, laat het ons dan weten.