Aftelserie 8 jun

Is er iets aardser dan regen? De laatste dag van Lowlands 2006 wordt geteisterd door het water, dat met bakken tegelijk uit de lucht komt. Het terrein is veranderd in een modderpoel. Meisjes springen met hun rood-wit gestipte kaplaarzen door de plassen. We worden nat, met z’n allen. Er is niets tegen te beginnen. De strijd tegen de elementen van deze avond is echter futiel. Een bijzaak, wil Muse zeggen. De lucht is zwart en onheilspellend, maar in de Alpha woedt een intergalactische strijd.

Setlist

1. Knights of Cydonia
2. Hysteria
3. Supermassive Black Hole
4. Showbiz
5. Bliss
6. Forced In
7. Map of the Problematique
8. Citizen Erased
9. Apocalypse Please
10. Invincible
11. Starlight
12. Plug in Baby
13. New Born

Toegift

14. Time Is Running Out
15. Stockholm Syndrome
16. Take A Bow

Setlist op Spotify

Met een klein beetje overdrijving zou je de show van de Arctic Monkeys al onmenselijk kunnen noemen, zo strak en nonchalant staat het viertal jonkies even daarvoor te spelen. Maar Alex Turner laat zich nog van de wijs brengen door het tafereel naast de tent: op de grasheuvel is een heuse modderglijbaan ontstaan. De Nederlanders glijden, naakt, slechts bedekt door een laag modder, naar beneden. Turner kijkt verbaasd toe.

Dat gebeurt het Britse trio dat het festival komt afsluiten niet. Zij stappen rond 21:45 met een missie het podium op en er is niets dat ze daar vanaf kan houden. Zanger Matt Bellamy lijkt te weten wat de toekomst in petto heeft. Over driehonderd jaar, als de aliens er zijn, moeten wij aardlingen één team vormen. We moeten één tenue hebben, en dit wordt het. Een strak zwart pak, het kraagje omhoog. Donkere stekeltjes. Hij pakt zijn gitaar en kijkt naar zijn bandleden.

Bassist Christopher Wolstenholme dient ogenschijnlijk in een ander bataljon – wit pak, dunne zwarte stropdas – maar misschien is dat slechts om verwarring te zaaien. Samen storten ze allereerst een bak noise over de tent heen. Dan springt het geluid omhoog, alsof het zich overgeeft aan wat komen gaat, en begint de bombastische riff van ‘Knights Of Cydonia’. Het is de soundtrack van een western uit de vierentwintigste eeuw. Ook is het de blauwdruk van het vierde album van de heren, dat een paar maanden oud is. Wereldpolitiek wordt op Black Holes and Other Revelations gekoppeld aan een strijd op leven en dood met het buitenaardse. Bellamy is er klaar voor – hij is er tenslotte op gekleed. No one’s gonna take me alive.

Overweldigende licht- en geluidseffecten zetten die woorden kracht bij. De Alpha springt op en neer. Het grootse geweld is losgebarsten.

Gas terug wordt er daarna nauwelijks genomen, of het moet tijdens ‘Forced In’ zijn, het enige nummer van vanavond dat niet op een regulier studioalbum staat. Het is tekstloos. Bellamy’s zang klinkt als de marsmannetjes in Jeff Wayne’s War Of The Worlds; klagend, lokkend, op zoek naar een prooi. De Alpha-bezoekers kunnen na vijf nummers eindelijk even stilstaan en hebben tijd om de natgeregende kleren los te trekken van het lichaam waar ze tegenaan geplakt zitten.

Alles is over-the-top. ‘Apocalypse Please’ smeekt om het einde van ons aardse bestaan, maar we blijken een nummer later alweer ‘Invincible’. Adrenaline houdt ons overeind. De stem van Bellamy zingt rond als een luchtalarm.

Op de schermen naast het podium verschijnt tijdens de toegift zo nu en dan de tekst ‘Laatste bussen vertrekken om 23:15’. Our time is running out.

Wacht: misschien komt het gevaar wel van binnen onze eigen gelederen. Afsluiter ‘Take A Bow’ is een aanklacht tegen George W. Bush, die na zes jaar in het Witte Huis de wereld op scherp gezet heeft. Eén vinger van Bellamy wijst omhoog terwijl het nummer opbouwt naar de climax. Wij kijken ook omhoog. Landt daar iets? Zien we lichtjes? Drummer Dominic Howard slaat zijn bekken bijkans doormidden. Bellamy trekt zijn hand langs de snaren van zijn gitaar alsof hij er een wapen mee doorhaalt. Hij helt na elk schot achterover. Hij haalt nog eenmaal uit.

Het galmt nog na terwijl het trio vastberaden van het podium stapt. De klus is geklaard. In de tent duurt het iets langer voordat dat besef doordringt.

Dan stappen vijftienduizend Lowlandsbezoekers voorzichtig de tent uit. Er is vanavond gevochten om de planeet, om het sterrenstelsel. Het gaf energie en het vermoeide. De aarde is donker en nat, hij trekt dertigduizend voeten centimeters diep de modder in, maar hij is er nog.

De illustratie boven deze aflevering van Legendarische Lowlandsconcerten werd speciaal voor Lowlove gemaakt door Jorrit Kiel. De tweede illustratie is gemaakt door Robin Berkelmans.

We hebben ons uiterste best gedaan de genoemde feiten te toetsen aan de waarheid en de eigenaren van door ons gebruikt foto- en videomateriaal recht aan te doen. Als er iets niet klopt, of we hebben ten onrechte je beeld gebruikt, laat het ons dan weten.