Recensie 18 aug

We droomden even van de perfecte festivaldag. Maar aan het eind van de dag ontbrak het bij die verdomde headliners toch weer aan een orgastische ontlading. Dus moeten we nog één (Skrillex) of twee (Foo Fighters) dagen wachten op die ultieme dag.

Misschien waren de verwachtingen ook te hoog opgeklopt voor The Black Keys. Vooraf al omcirkeld als het absolute hoogtepunt van de eerste dag (en misschien wel van het hele festival), maar er lijkt toch iets te ontbreken bij Auerbach en Carney. De strakke nummers? Nee, die hebben ze onbetwist. En het begint lekker met ’Howlin’ For You’ en ’Next Girl’, beiden van het voorlaatste album Brothers. Maar misschien zitten we te veel te wachten op podiumpersoonlijkheden als Eddie Vedder, of Dave Grohl. Mannen die ons meetrekken, vragen hoe het met ons gaat, ogenschijnlijk het festival mét ons beleven. Dat zijn The Black Keys niet bepaald, waardoor er het hele optreden lang een afstand voelbaar is tussen act en publiek.

Wat de coverpunk van Me First And The Gimme Gimmes op Lowlands te zoeken had, bleef volkomen onduidelijk. Gedateerde rock met puberale (lees: slechte) humor. Van enige humor was Bloc Party gespeend: hun retestrakke set overtuigde, maar wist de toeschouwer niet in het hart te raken. Zou het komen omdat je niet weet of er na alle interne problemen nog wel echt een eenheid op het podium staat?

Spannende beats
Nicolas Jaar maakte de verwachtingen wel waar. Tenminste, bij degenen die niet waren gekomen voor pompende techno maar voor subtiele, spannende beats. De meegebrachte trompettist en gitarist zorgden voor de broodnodige extra spanning. De overigens meteen weg liepn toen de live muzikanten een kwartiertje van het podium verdwenen en Jaar overschakelde op nondescripte techno.

De Bravo is sowieso steeds meer het artistieke epicentrum van het festival. Hot Chip en Django Django zorgden voor bomvolle tenten en losten hun belofte in. Hot Chip die van nerdy headliners, Django Django die van frisse nieuwkomer. Alleen Rizzle Kicks bleef wat achter, met een energieke maar rommelige hiphopshow.

Wie te laat bij aankwam om Django Django te kijken had trouwens pech. De Bravo stond tot ver buiten de tent vol. Logisch, want de band maakte een cd die vrijwel zeker in elk jaarlijstje zal voorkomen. De Schotten speelden strak, meer ingespeeld dan eerder dit jaar op Motel Mozaïque en het publiek reageerde uitbundig op hits als ‘Default’. Maar toch, maar toch. De band die nog steeds de titel als Slechts Geklede Band in het circuit stevig in handen heeft, lijkt wel erg te drijven op hun imago van nerds. De echte passie, de bloeddorst om een verzengend optreden te geven, ontbreekt.

Rariteitenkabinet
Dat vuur is er wel bij Hot Chip. Het rariteitenkabinet uit Londen – de bassist is weggelopen uit Love Boat, de slanke broer van Kim Dotcom achter de synthesizer, de zanger lijkt met zijn witte pantalon en dikke zonnebril nog het meest op een Cubaanse pimp uit Scarface – heeft overduidelijk plezier in het spelen. De prima liedjes doen de rest. You’ve got us working day and night. Maar dat is wat we willen. Let’s sweat!

De Grolsch was op de vrijdag een stuk minder bijtend en urgent. Categorie ‘lieve meisjes-pop’, zeg maar. Met een wederom magnifiek intense Patrick Watson, die wel beter tot zijn recht komt in een kleinere zaal. Daar heeft publieksfavoriet Ben Howard inmiddels weinig last meer van: vorig jaar stond hij nog in de Lima, nu is de Grolsch te klein. Hij overtuigt met fijne liedjes die soms wat van Mumford & Sons lenen. Als hit ‘Keep Your Head Up’ tegen het eind langskomt en ook de achterste rijen meeklappen, is de triomf van de Britse singer/songwriter/surfer compleet.

Maar wat de Lowlands-vrijdag echt tot een fijne dag maakte, was het aantal verrassingen waar je tegenaan liep als je op zoek naar schaduw een tent in struikelde. Skip & Die viel wat tegen in de Xray, ondanks de striptease van de frontvrouw. Maar in de India wist White Rabbits, ondanks matige podiumuitstraling, een volle tent een vol uur te overtuigen. Hun ‘Percussion Gun’ is nu al een van de hoogtepunten van het festival. En bij Cloud Nothings ging er weliswaar veel nuance verloren in de herrie waarmee ze het festival openden, maar ze bewezen wél dat ze veel meer zijn dat het zoveelste punkbandje. Belangrijkste argument: het bijna veertien minuten durende krijsepos ’Wasted Days’.

Flirten
In de Charlie tenslotte bedwelmde Jamie N Commons zijn publiek. De piepjonge Brit beschikt misschien niet over de meest originele bluesliedjes, maar wel over een uniek schurende stem. En zijn geflirt met twee dames in het publiek bracht hemzelf zelfs een beetje van slag, wat het optreden een charmant randje meegaf.

Zo viel er een hoop moois te ontdekken op de eerste festivaldag. Alleen het absolute hoogtepunt, qua temperatuur en qua artiesten, moet nog komen…

Foto: Lowlove / Anne Steenbergen. Hier meer foto’s die Anne zaterdag voor ons maakte.