Aftelserie 28 jun

Lowlove duikt in de aanloop naar Lowlands 2013 in de ontstaansgeschiedenis van liedjes die dit jaar (vrijwel zeker) op het festival gespeeld gaan worden. In deze derde aflevering: de geschiedenis van ‘Angel of Death’ van Slayer.

“Hoe haal je het in je stomme kop om te denken dat wij dit wangedrocht gaan uitbrengen? Die albumhoes, de teksten: walgelijk! Zoek maar een ander.”

Zo ongeveer, stellen wij ons voor, zal het telefoongesprek tussen de bobo’s van platenmaatschappij Def Jam Records en de distributeur Colombia Records geklonken hebben in 1986. Onderwerp van de tirade was een album dat een blauwdruk werd voor alle bands die als doel hadden – en hebben – onherstelbare scheuren in de draagmuren van je appartement te beuken.

1986. Het jaar van de nucleaire ramp met de kerncentrale van Tsjernobyl, de ontploffing van de Amerikaanse spaceshuttle Challenger, weer eens een Elfstedentocht, de megahits van Europe, Billy Ocean en Sandra Kim. En de release van Slayer’s Reign In Blood.

Ter promotie van de in 1985 uitgebrachte tweede plaat Hell Awaits doet Slayer een intensieve tour in Amerika. De band kan zich geen tourbus veroorloven, de afstanden tussen de diverse optredens worden afgelegd in een auto. De beperkte ruimte biedt niet veel afleiding, dus er is genoeg tijd om te lezen. De 21-jarige Jeff Hanneman, een van de twee gitaristen en mede-oprichter van Slayer, koopt  in een van de Roadfood-restaurants een tweedehands paperback over een Duitse arts die in de Tweede Wereldoorlog wrede ‘wetenschappelijke’ experimenten uitvoerde met gevangenen in het beruchte concentratiekamp Auschwitz: Josef Mengele.

Jeff is gefascineerd door deze inhumane oorlog. Zijn vader heeft aan het front in Europa gevochten en sinds hij van zijn vader een aantal Duitse medailles heeft gekregen, is Jeff in de ban van WOII. Na het lezen van het boek is hij diep onder de indruk en schrijft hij de meest besproken Slayer-song die de band – naast hun reeds verworven stempel van ‘Satanisten’ – het predicaat neo-nazis oplevert: ‘Angel Of Death’.

Slayer neemt dat jaar in Los Angeles het derde album op – en het eerste album met producer Rick Rubin, zelf zoon van Joodse ouders, achter de knoppen. De band is niet tevreden over de sound op de vorige twee albums – het is te rommelig, niet heavy genoeg – en vraagt Rubin z’n magie los te laten op deze derde boreling. Het resultaat is Slayers magnus opus met de signature tracks ‘Angel Of Death’ en ‘Raining Blood’. Tien brute, extreme nummers in 29 minuten, met de sound waar Slayer beroemd om is geworden: snel, smerig en helder geproduceerd.

Stel je voor: je bent metalfan, zet voor de eerste keer het album Reign In Blood op, en na het overrompelende intro, inclusief de ijselijke gil van bassist en zanger Tom Ayara, te hebben overleefd, word je geconfronteerd met de volgende tekst:

Auschwitz, the meaning of pain
The way that I want you to die
Slow death, immense decay
Showers that cleanse you of your life

Een controverse is geboren. Vanuit alle hoeken van de wereld wordt Slayer aangevallen. Jeff Hanneman schreef deze song vanuit de ik-vorm, alsof de gesjeesde dokter zelf de track in had gebruld. Nou is Slayer niet vies van een sappige, controversiële tekst – op de vorige twee albums wordt Satan bijna als een held neergezet – maar met deze tekst gaan ze enkele stappen verder.

Te ver, volgens sommigen. Hanneman ziet het anders:

“Nothing I put in the lyrics that says necessarily he (Josef Mengele) was a bad man, because to me – well, isn’t that obvious? I shouldn’t have to tell you that.”

Kerry King voegt er in een ander interview aan toe:

“To see something like ‘Angel Of Death’ have such an impact, and to see people take offence to it, it made me realize how hypocritical everyone is as people. We’re all hypocrites. We’re supposed to have freedom of speech, but you’re gonna get offended by us because we’re playing a song about that? That’s wrong. I think, on the whole, that mankind is full of fucking idiots. In a nutshell, our lyrics just say ‘think’. That’s it.”

Het is niet alleen de tekst waardoor ‘Angel Of Death’ opvalt. De song is een klap in je gezicht en wijkt af van het gebruikelijke schema van ‘intro – couplet – refrein – couplet – refrein – bridge – refrein – refrein – outro’. De track is opgebouwd uit drie verschillende stukken: het overrompelende intro (met de ijskrijs), het trage(re) middenstuk met een van de bekendste en ziekste riffs uit de metalgeschiedenis (zo leer je het zelf te spelen) en de ‘van z’n 1 ineens naar z’n 5’-versnelling in het laatste stuk, verfraait door het dubbele bassdrum intermezzo. De reden? Hanneman: “If we do a verse two or three times, we’re already bored with it. So we weren’t trying to make the songs shorter – that’s just what we were into,”.

De rest is geschiedenis. Slayer werd door de song en het album gekatapulteerd naar de eredivisie van de (trash)metal en heeft sindsdien een legendarische status. ‘Angel Of Death’ werd meerdere malen gecoverd (o.a. door de heavy strijkers van Apocalyptica) en krijgt in 2012 onverwacht erkenning in de vorm van een eervolle 199e plaats in een van het meest kneuterige, niets-aan-de-hand-radioprogramma’s dat Nederland rijk is; de jaarlijkse Top 2000. Ingeklemd tussen Bløf en Sting.

De kritiek om de tekst is geluwd, de bewondering voor de kracht van de song is alleen maar groter geworden en heeft sinds 1986 tot en met nu een vaste plaats in de liveset van Slayer. De auteur van ‘Angel Of Death’ zal het nu al legendarische optreden op Lowlands helaas niet meer meemaken; op 2 mei van dit jaar is Jeff Hanneman op de leeftijd van 49 jaar overleden.

Mocht je medio augustus tussen de Slayerfans staan te bangen of te moshen, denk dan aan dit treffende citaat van Jeff Hanneman: “I hate happy music, it bores me”.

Illustratie: Anne Steenbergen