Aftelserie 26 jul

Lowlove duikt in de aanloop naar Lowlands 2013 in de ontstaansgeschiedenis van liedjes die dit jaar (vrijwel zeker) op het festival gespeeld gaan worden. In deze achtste en een na laatste aflevering: de geschiedenis van ‘Spanish Sahara’ van Foals.

De tent dampt van een uitzinnig publiek. Hier en daar vegen mensen het zweet van het voorhoofd en kijken om zich heen. Het is stil op het podium. Maar dan komt die ene noot. Die noot die aangeeft dat de komende zeven minuten gedomineerd worden door een nummer, zo simpel maar zo mooi dat het elke keer weer voor kippenvel zorgt. Een schreeuw komt op uit het publiek en de handen gaan omhoog. ‘Spanish Sahara’ is de naam van de absolute publieksfavoriet.

Foals komt uit Oxford.  In 2008 zorgen de vijf leden voor een opschudding in muziekland met hun debuutalbum Antidotes. Het album staat vol springerige, elektronische indierock en math rock, met dansvloer-klare beats en strakke gitaarriffs. Na een uitgebreide tour trekt de band zich terug in een huis in hun woonplaats. Daar schrijven en maken ze nieuwe muziek voor hun tweede album, waaronder ‘Spanish Sahara’. Zou Foals de hoge verwachtingen kunnen waarmaken?

Als op 1 maart 2010 Foals hun nieuwste single ‘Spanish Sahara’ de wereld instuurt zorgt dit gelijk voor een buzz. Het langverwachte tweede album is klaar: Total Life Forever komt officieel op 10 mei uit. Al snel is duidelijk dat de band is gegroeid, ze durven het rustiger aan te doen. In plaats van voortstuwende beats wordt er meer de ruimte genomen voor melodie en emotie.

Spanish Sahara is hier een goed voorbeeld van. Het begin is zo rustig dat het niet als Foals aanvoelt, een dappere keuze. Ontzettend moeilijk voor drummer Jack Bevan, die zich in moet houden en pas na enkele minuten zijn drums kan starten. Er wordt langzaamaan naar een gigantische climax toegewerkt terwijl zanger Yannis Phillippakis zingt:

I’m the fury in your head

I’m the fury in your bed

I’m the ghost in the back of your head

Cause I am

Het is groots en meeslepend, zonder dat het te overdreven is. Het lied bloeit op en sleept je mee in een donker, melancholisch gevoel.

In zijn eentje schrijft Yannis de tekst, op een bestaand akkoordenschema van gitarist Jimmy Smith, ’s nachts in de kelder van het gezamenlijke huis in Oxford. ‘Spanish Sahara’ is het eerste nummer wat geschreven wordt voor de nieuwe cd.

Aanleiding voor de tekst is een bezoek van Yannis aan zijn vader, die in Griekenland woont. Tijdens een wandeling op een Grieks eiland komt hij op een verlaten, onheilspellend strand aan de Egeïsche zee. Het strand wordt door de lokale bevolking als kwaadaardig gezien en ligt vol met afval. Tijdens deze wandeling ziet hij een dode hond drijven in de golven. Volgens Yannis voelde dit als een verwrongen hallucinatie, maar had het ook een rare schoonheid. Dit is het gevoel dat hij wil overbrengen.

De wandeling wordt ook genoemd in de tekst:

Black rocks and shoreline surf

Still that summer I cannot bear

And I wipe the sand from my eyes

In de videoclip zie je iets drijven in zee, waarschijnlijk een dierenkarkas, wat vervolgens meegesleept wordt door de zanger. Iets engs, maar iets ontzettend moois tegelijkertijd.

De regels ‘I am the fury in your head’ en ‘Choir of furies in your head/ choir of furies in your bed’ verwijzen naar de Griekse mythologie, naar de wraakgodinnen Erinyen (in het Engels Furies). Als men iets fout had gedaan, kon men de wraak van de Erinyen verwachten. Deze drie godinnen achtervolgden mensen constant in het dagelijks leven en dromen, totdat men er gek van werd.

Zo werkt het volgens Yannis ook met trauma’s. Deze kunnen mensen blijven achtervolgen en zo steeds groter worden, tot er een soort explosie plaatsvindt in het hoofd. Maar je kan er ook iets positiefs van maken, het trauma worden en de boel omdraaien. Werk aan datgene wat tegen je is.

‘Spanish Sahara’ is van begin af aan een succes en word geprezen door de vele grote muziekblogs. Zo won het nummer onder meer de titel ‘NME’s Best Track of 2010’. Dat het nummer speciaal is voor zowel band als publiek blijkt ook uit de vele goede live-versies op Youtube. Zowel op Reading als op Lowlands 2010 gaat het publiek gehoorzaam zitten en zie je de band volledig opgaan in hun spel.

Volgens drummer Jack Bevan komen ze elke keer weer bij het originele gevoel wat ze hadden tijdens het schrijven en opnemen van het nummer. De geboorte van het nummer voelde dan ook als een ‘eureka moment’, iets wat je in de studio niet snel bereikt.

Het nummer lijkt misschien simpel door de drie of vier akkoorden waar het mee inzet en de teksten die zichzelf blijven herhalen. Maar het zijn niet deze muzikale middelen die de boventoon voeren, dat doet het gevoel wat het nummer weet te bereiken.

Een gevoel wat Foals goed over weer te brengen. Een gevoel wat het publiek grijpt en draagt en dat ook de band elke keer dat ze het live opvoeren bij de keel grijpt. Een magisch iets, iets wat niet veel nummers weten te bereiken. Zeven minuten lang zitten band en publiek in een vacuüm en raakt iedereen in vervoering. Woord voor woord wordt uitzinnig meegeschreeuwd. Om vervolgens wakker te worden en niet te kunnen geloven wat er zojuist gebeurd is.