Recensie 18 aug

Op het podium staat een man met een soort indianentooi. Naast Luke Steele staan vier gitaristen. Tenminste: dames die een lichtgitaar bespelen, maar geen geluid maken en vooral ingehuurd zijn om funky moves te maken. En de zanger klinkt alsof zijn stem elektronisch door de buik van een speenvarken is gehaald.

Is dit Empire Of The Sun nu Lowlandswaardig of niet? Directeur Eric van Eerdenburg constateerde al eerder dat de grens tussen mainstream en underground, tussen platvloers en fijnzinnig, aan het vervagen is. Empire Of The Sun’s electropop is vederlicht, maar een volle Grolsch gaat uit zijn dak als ze hun hit Walking In A Dream spelen. Dus wat is wijsheid?

Major Lazer? Net zo subtiel als Rammstein, maar het gaat er in als gesneden koek. En zou er plek zijn op Lowlands voor de Zweedse popprinses Robyn, of de trashy Ke$ha?

Interessante vragen in de hedendaagse, snel veranderende wereld waarin zekerheidjes niet meer bestaan. Je bent soms stomverbaasd om propvolle tenten aan te treffen bij bands die dankzij internet in no-time een hype zijn geworden.

Neem Half Moon Run, dat zelf verbaasd was over de devote reacties vanuit het publiek op hun psychedelische rock. Maar kunnen we ze ons over twee jaar nog herinneren? Waarschijnlijk niet. Net zoals Unknown Mortal Orchestra, dat licht teleur stelde.

Toch lijkt de India zijn rol als trendsetter ook dit weekend weer waar te maken. Want Chvrches bewees, in tegenstelling tot Disclosure een avond eerder, dat elektronische muziek beter tot zijn recht komt als de vocalen live gezongen worden in plaats van uit een laptop komen.

Net zo indrukwekkend was de noisy trash electro van Factory Floor in de X-ray. Eindelijk had je het gevoel dat een optreden onontkoombaar was en niet dansen geen optie was. Dat je als toehoorder ook zelf wat moet doen om er iets van te maken, in plaats van vrijblijvend meeknikken zoals bij de zomerse popliedjes van bijvoorbeeld Michael Kiwanuka.

Gelukkig zijn er nog headliners die op deze editie zekerheidjes blijken. Zo borrelden de composities van Moderat net onder het kookpunt. Jammer voor de mensen in de propvolle Bravo die kwamen voor een feestje, maar die konden sowieso aan hun trekken komen bij Sandrien, Richie Hawtin en Marcel Fengler, die de tent tot diep in de nacht onvoorstelbaar vol hielden.

Maar de hoofdprijs ging naar Editors. In de Westergasfabriek klonk hun set nog wat plichtmatig en zielloos, net als hun recente plaat soms. Maar kennelijk hebben Tom Smith en hun mannen grote zalen nodig inclusief vuurwerk voor hun stadionrock. ‘A Ton Of Love’ (desire!) en ‘Papillon’ zullen bij velen de rest van het weekend in het hoofd gebeiteld zitten.

Foto: Major Lazer, door Anne Steenbergen