Recensie 17 aug

Zegt het wat over het festival als iedereen het over het weer heeft in plaats van over de acts? Het enige echt verrassende op de eerste Lowlandsdag waren namelijk de niet-voorspelde wolkbreuken, die de nachtelijke feeststemming al vroeg bluste.

Geen groot feest dus ’s nachts, en overdag geen memorabele hoogtepunten. Wel: een degelijk programma, waarin vooral rockkanonnen en rapgoden het tegen elkaar op mochten nemen.

De afdeling rock bracht Nine Inch Nails-voorman Trent Reznor in stelling, die in zijn eentje een leeg podium betrad. Binnen vijf minuten was de bühne het decor van een indrukwekkende visuele en auditieve wervelstorm, die vooral door dertig-plussers gevolgd werd. Hetzelfde gold voor Slayer, waar Tom Araya het waanzinnige tempo steeds moeilijker bij leek te kunnen blijven benen.

Kendrick Lamar maakte belofte waar

Maar misschien was het minder rock versus rap als wel verschillende generaties die tegenwoordig bediend moeten worden op Lowlands. De Jeugd Van Tegenwoordig vulde met gemak de Alpha, en bouwde een feestje met hun jongere aanhang. Vermakelijk, met een laag soortgelijk gewicht.

Zelfde patroon bij Kendrick Lamar, een van de heetste acts van het moment. Hip, maar hij maakte zijn reputatie ook helemaal waar in een bomvolle Grolsch. Wat we ook konden zeggen van zestiger Seasick Steve, die alle generaties leek te verbinden en voor de gelegenheid ook nog Led Zeppelin-bassist John Paul Jones had meegenomen.

Nog iets heter – figuurlijk gesproken – werd het bij Bombino, even na achten in de Lima. De man uit Niger en zijn band speelden lang uitgesponnen nummers woestijnrock en troffen – geheel terecht – een overenthousiast publiek dat terugbetaalde met lang applaus na elk nummer. De Sahara komt zo dichtbij dat we geheel vergeten dat er net een avond vol Hollandse regen van start is gegaan.

Villagers pijnlijk mooi, Pokey LaFarge populair

Dan de categorie kleinere helden. Hoewel Tom Odell al heel vroeg de Alpha tegemoet mocht treden met zijn geaffecteerde, ietwat inwisselbare liedjes, tovert de blonde zanger toch een glimlach op duizenden gezichten van zijn vooral vrouwelijke bezoekers/bewonderaars. En ‘Another Love’ blijkt als enige echt een wereldnummer.

In de naastgelegen Charlie mocht het noord-Londense Theme Park aftrappen. De band is zo catchy als Vampire Werkend en retro als Fine Young Cannibals en kreeg de voetjes van de vloer in wat nu al – in de nieuwe setting – de meest intieme tent van het festival lijkt.

Misschien hadden Villagers daar ook moeten spelen. Conor O’Brien nam met zijn melancholieke liedjes een voorschot op de regen. Zo mooi dat het soms pijn deed, maar niet iedereen in de India liet zich door hem meeslepen.

Nog drukker was het bij Pokey LaFarge. Zijn zonnige ‘southern folk’ vulde het complete Limagebied. Ook buiten de tent blijken de krakende deuntjes het goed te doen als aangename muziek bij een uurtje zonnebaden.

Drup, drupper, drupst

En toen kwam dus de regen. Niet voorspeld en niet uitgenodigd. Bij de onontkoombaar fijn opgebouwde minimal techno-set van Gold Panda nog verwaarloosbaar, een uurtje later uitgegroeid tot die veel te luidruchtige buurman die zijn mond nooit kan houden.

De India staat mede daarom helemaal vol bij Mister and Missisippi. De jonge Utrechtse band begint wat gezapig, maar gelukkig blijkt er precies op het goede moment wat pit te komen in de dromerige, soms aan Sigur Rós refererende poprock van het nuchtere, bijna schattige viertal. Een voldoende, maar wat meer bravoure mag best.

De aanhoudende regen betekende dat de tenten uiteindelijk overal overvol werden, en de doorweekte meute de energie voor heftige party’s grotendeels leek te bewaren voor de zaterdag – voor vandaag dus. Toch?

Foto: Kendrick Lamar, door Anne Steenbergen