Aftelserie 1 aug

Lowlove duikt in de aanloop naar Lowlands 2014 net als vorig jaar in de ontstaansgeschiedenis van liedjes die (vrijwel zeker) op het festival gespeeld gaan worden. In deze negende (en een na laatste) aflevering van 2014: het verhaal achter ‘Wasting My Young Years’ van London Grammar.

Een stem moet wel heel bijzonder zijn als de muziek bewust minimalistisch gehouden wordt om zo om dat gouden vocaal heen te werken. Het gebeurde bij Hannah Reid, de 24-jarige zangeres van London Grammar en het absolute middelpunt van de band. Men vergelijkt de band met The xx en de stem van Hannah met die van Florence Welsh en Lana Del Rey.

Alweer bijna een jaar geleden gooide het trio hoge ogen met hun debuutalbum If You Wait. De Britse krant The Guardian schreef dat daarmee wellicht het eerste quarterlife crisis album geboren was. En dat klopt, zangeres Hannah weet veel jongeren te beroeren met haar rake teksten, ijzige en loepzuivere stem en hoge uithalen. Een stem die iedereen tot stilte maant. Er zijn geen wilde gebaren of ge-‘ssht’ nodig, ademloos hang je al gauw aan haar lippen.

Het drietal ontmoette elkaar op de universiteit in Nottingham. Gitarist Dan Rothman (oorspronkelijk alleen een Facebookvriend van Hannah) overtuigde de schuchtere schone dat ze goed kon zingen en zo begonnen ze met zijn tweeën met covers in lokale pubs. Het schrijven van eigen materiaal volgde snel en ze werden daarbij vergezeld door toetsenist / drummer Dominic ‘Dot’ Major. Met z’n drieën gaven ze meerdere optredens in Engeland.

Eind 2011, toen de studie afgerond was, besloten ze een carrière in de muziek achterna te gaan en verhuisden ze naar London. Het duurde niet lang of de muziek werd opgepikt door diverse muzieklabels. In 2012 tekenden ze bij het onafhankelijke label Ministry of Sound en begonnen de opnames van het debuutalbum, iets wat uiteindelijk anderhalf jaar zou duren. De release van de eerste single ‘Hey Now’ zorgde voor een enorme buzz in de muziekscene en zelfs al bijna een nominatie voor een Mercury Prize, ondanks dat er nog geen album was. Het nummer is inmiddels bijna zes miljoen keer beluisterd op Spotify. Alle shows die de band speelden waren uitverkocht en de verwachtingen werden hoger en hoger.

In september 2013 verscheen dan eindelijk het langverwachte If You Wait. Een album vol ijzingwekkende liedjes en treurnis. Naast de hit ‘Hey Now’ viel ook ‘Wasting My Young Years’ op. Vooral dit nummer wordt live het hardst meegebruld.

Hannah Reid, die zelf alle teksten schrijft, heeft het niet graag over de specifieke herkomst van haar persoonlijke teksten. Uit tientallen interviews met de verlegen dame komt af en toe een snippertje van het verhaal naar voren. Het liedje gaat over een ex, “the big one”.

“Het is hét liefdesliedje of ex-vriend-liedje van ons album,” zei Hannah in een interview met Berlin Music TV. Ze zei er lachend bij dat haar ex het gelukkig niet erg vindt. Meer liet ze niet los. Tegen The Guardian vertelde Hannah dat het gaat over de pijn die volgt als je veel tijd in iemand gestoken hebt en die persoon het vervolgens verspilt. You crossed this line is dan ook de eerste regel van het nummer. Diegene die meer toegewijd en meer verliefd is, heeft meer pijn. Het blijven proberen (I’m chasing old ideas) en het afwachten van de ander (I don’t know what you want / Don’t leave me hanging on). En het einde van de relatie voelt na al die moeite als een tijdsverspilling, zei Hannah tegen Metro. Letterlijk: “I’m wasting my young years”.

Live brult men de teksten mee. Waarom is juist dit liedje zo populair onder de Britse jeugd? In meerdere interviews vertelt Hannah dat het voor velen ook over het gevoel van hopeloosheid onder de jeugd gaat. Het behelst het gevoel van een verloren generatie ten tijde van de economische crisis. Na het afstuderen geen werk kunnen vinden, geen huur kunnen betalen en noodgedwongen terug moeten verhuizen naar de ouders.

“Ik heb veel vrienden die zich verdwaald voelen. Ze weten niet wat ze moeten doen met hun leven. Het nummer lijkt een weerspiegeling te zijn van een tragisch gevoel wat leeft onder de Britse jeugd”.

Lijnrecht tegenover die interpretatie van het nummer staat het succes van de bandleden zelf. Afgestudeerd, anderhalf jaar doorgebracht in de studio en inmiddels steevast optredend voor duizenden mensen. De grootste angst van Hannah, zegt ze zelf, is optreden. Het liefst schrijft ze alleen maar liedjes.

Haar podiumangst is zo erg dat ze regelmatig ziek is voor een optreden; het Lowlands-optreden van 2013 werd op het laatste moment afgelast. Dit jaar staan ze op zondagmiddag in de op een na grootste tent van Lowlands. Ook je angsten overwinnen hoort bij de young years.

Illustratie: Anne Steenbergen