Dagverslag 16 aug

De conclusie na dag één van Lowlands 2014: Lowlands heeft de vinger aan de pols van de tijdsgeest, veel meer dan soortgelijke festivals. Dat betekent dat er langzaam afscheid genomen wordt van de oudere garde onder het publiek – maar goed, tijden en smaken veranderen en dat is prima zo.

Directeur Eric van Eerdenburg constateerde het deze week al in een interview met de Volkskrant: zijn festival zit in een overgangsfase. Het verliest een deel van het trouwe, oudere publiek en verwelkomt een nieuwe generatie.

Laten we dat vooral niet simplificeren tot een zwart-wit-strijd tussen rock en dance (of tussen goede en slechte smaak). Want er zijn genoeg bezoekers die van rap én rock én techno houden, en Lowlands bedient juist die mensen. Maar in z’n algemeenheid is de smaak van het publiek de laatste jaren opgeschoven richting elektronisch gecreëerde muziek, en die neemt nu op alle podia de overhand – vooral ’s avonds.

Disclosure terecht op herhaling

Illustratief waren twee momenten vrijdag in de Bravo. Daar werkte eerst een all-star band met leden van Beastie Boys en Hot Chip zich in het zweet op de muziek van William Onyeabor. De redelijk gevulde tent liet zich maar met moeite meeslepen. Je wíst als toehoorder dat het muzikaal virtuoos was, dat je het als muziekliefhebber eigenlijk erg goed moest vinden. Maar helemaal van harte ging het niet.

Zelfde plek, twee uurtjes later. Geen vierkante meter van de tent was onbezet terwijl de beats van Flume door de lijven trilde. Iedereen bewoog, bewust of niet.

Een kandidaat om volgend jaar de Alpha te vullen, want zo gaat dat tegenwoordig: doe je het goed in de Bravo, dan promoveer je naar het grootste podium. Het overkwam de twee mannen van Disclosure, die gelukkig veel meer live-elementen hadden dan vorig jaar en daarmee een nog grotere triomf vierden dan in de kleinere tent die in 2013 het decor was.

Rock is nu voor overdag

Illustratief voor het verval van rock naar de minder interessante timeslots was Kaiser Chiefs, dat al om 16.30 uur moest aftrappen en eigenlijk een flink beschonken menigte nodig heeft om iedereen mee te krijgen. Je kunt je zelfs afvragen waarom een band die al zeven jaar geen relevante muziek meer heeft uitgebracht nog een uitnodiging krijgt. Aan de andere kant: elke band die evergreens als ‘Ruby’, ‘I Predict a Riot’, ‘The Angry Mob’ en ‘Oh My God’ aan elkaar kan rijgen is altijd welkom. Helemaal met een frontman die ondertussen het publiek opzweept door heen en weer te rennen over het podium alsof ie de shuttle run test aan het doen is.

Nóg vroeger op de dag: Blood Red Shoes. Sterker nog: de Alpha opende met het Britse duo. Met grootste gebaren (drumstokje in de lucht steken, op z’n drumstel klimmen) probeert de Epke Zonderland-esque Steven Ansell het festival meteen goed warm te draaien – en dat lukt. Dat is vooral te danken aan die paar steen- en steengoede liedjes van het duo, met name ‘I Wish I Was Someone Better (meteen als tweede in de set), ‘Don’t Ask’ en ‘Light It Up’. Het vuurwerk moet vooral van Epke komen, want naast hem steekt Laura-Mary Carter, alhoewel bloedmooi, een beetje flets af.

Monáe speelt halflege Grolsch vol

Goed, er is hier uiteraard veel meer te horen dan alleen die twee uithoeken van het muziekspectrum. Literatuur bijvoorbeeld – doorgaans tricky met het zappubliek van Lowlands, maar wat hebben Ernst-Jan Pfauth en Toine Donk van Literaturfest het goed begrepen. Drie rappers – MC Fit, Vjèze Fur en Typhoon – praten over hun favoriete kinderboek en er wordt steeds snel geschakeld: vraag, grap, PowerPoint-plaatje, quiz, liedje. Het is een zegen voor de Romeo, de nieuwe tent die hiermee zijn vuurdoop kreeg.

We schreven het hierboven al: naarmate de avond valt, doet de electronische muziek zijn intrede. In gezelschap, dat wel, van de feestmuziek. Soviet Suprem heeft zo’n anderhalve minuut nodig om de Lima ondersteboven te krijgen. Iedereen springt heen weer omdat elke liedje na een minuut in het hoofd zit en het refrein simpel is. Tussendoor zijn er wat flauwe toneelstukjes die de draak steken met de Sovjets (“Tonight we win the Cold War! We invade… America!”), maar ach, dat past er ook wel bij.

Ten slotte: rock? Dance? Nee hoor. De R&B van Janelle Monáe is de verrassing van de dag. De piepkleine dame gaat er vanaf seconde één helemaal voor en speelt voor de verandering een halflege Grolsch eens propvol. Een totaalshow met uitblinkende muzikanten, choreografie en enorme energie. Een heerlijke uitzondering op een vrijdag waarop de hoogtepunten nog niet over elkaar heen duikelden.

Foto: Mark van der Heijden