Dagverslag 17 aug

Thomas Azier zei het vrijdag al: als het donker is, wordt het pas serieus op Lowlands. Dan worden de nachtburgemeesters wakker om vanaf hun kansel achter de draaitafels het volk te dirigeren.

Eigenlijk raar dus dat vrijwel alle festivalverslagen gericht zijn op de muziek die voor zonsondergang ‘live’ wordt gebracht. Zeker voor een evenement dat – samen met zijn publiek – meer en meer richting elektronische muziek beweegt. Want terwijl overdag de alom gewaardeerde indiepoppers van The Boxer Rebellion in een halflege Alpha staan te spelen, kun je je ’s nachts slechts met de grootste moeite de tenten in wurmen om te dansen.

Het gebeurt in de zaterdagnacht

Artiesten als John Talabot zijn de helden van de nacht. Hij borrelde de temperaturen in de Bravo vaak op tot net boven het kookpunt in de frisse nacht met zijn ingenieuze mix van house en techno. Hij was al voorgegaan door Gesaffelstein: minder ingenieus (lees: gewoon het betere beukwerk), maar net zo effectief.

Ook in de andere tenten was het feest. De zaterdag lijkt sowieso, meer dan de vrijdag, de nacht te zijn waar iedereen uit zijn dak wil gaan. In de India draaiden Chaos & L-Dopa smaakvolle hiphop uit de nineties. De Lima was ouderwets Lima met een hillbilly-meespringfestijn en in de Grolsch botsten op Kill All Hipsters de laatste clubhits op alternatieve klassiekers uit de jaren negentig en nul. Bomvol was het er, in tegenstelling tot de wisselvallige vrijdagavond met St. Paul’s Pop-o-Matic.

Meer nog dan bij daglicht is dát het Lowlands waarvoor de bezoekers komen. Die bijna niet te duiden sfeer, als kunstlicht kunstwerken verlicht, de schoorstenen bij de ingang ontbranden en je weet dat er maar één plek op aarde is waar je op dat moment wil zijn.

Monumentale show The National

Wie is in 2014 geschikter om het nachtvuurtje aan te steken dan Stromae? Een jaar geleden nog onbekend, nu was het bij de Alpha bijna drukker dan bij de Foo Fighters (2012). Of de Belg de hype waard is, mag ie in de komende jaren bewijzen. Feit is dat hij met gemak overeind bleef. Enige domper was dat het optreden dankzij een lang instrumentaal stuk uitging als een nachtkaars, terwijl de Alpha nog wat vuurwerk verwachtte van deze headliner.

Dat trucje beheerst The National tegenwoordig veel beter. Vanaf Pukkelpop kwamen berichten dat de mannen na een lange tour uitgeblust zouden zijn. Zou het? Nee hoor – na twee nummers staan de gezichten al anders: dit is goed. En het wordt beter en beter: de band is stabieler dan bij het laatste Lowlandsoptreden (2010), toen voorman Matt met zijn altijd op de loer liggende zenuwinzinkingen de rest ook uit het lood sloeg. Nu is het een band die zich meer maniertjes van een echte rockband veroorlooft en bovendien weer een extra plaat aan het al zo sterke arsenaal toevoegde. ‘I Need My Girl’, ‘England’ en ‘Graceless’ maken diepe indruk, maar eigenlijk is elk moment raak in deze monumentale show.

Gregory Porter overdag de uitblinker

Al dat geweld in de avond bepaalt jaarlijks of Lowlands geslaagd is. Wat er gebeurt bij daglicht is een toetje (of voorgerecht, zo je wil) dat afhankelijk van je persoonlijke blokkenschema en smaak beter of minder goed bevalt.

De India is altijd een goede graadmeter hoe spannend de boekingen zijn en die tent beschikte op papier over een toffe line-up. Maar bij Real Estate blijkt dat drie steengoede albums niet per se voldoende zijn voor een memorabel optreden. Het kabbelt te veel voort en tussendoor komen de vriendelijke nerds niet veel verder dan een ‘thanks’ en een gitaartje stemmen, waardoor band en publiek nauwelijks nader tot elkaar komen. Zo breekt dat ragfijne repertoire ze nog op ook, want een nummer om de boel weer op scherp te zetten hebben ze niet.

Nick Mulvey deed dat een stuk beter, vooral omdat de akkoordenschema’s van de singer-songwriter ongebruikelijk (want bijna Spaans) aandoen. Het truukje van Cage The Elephant kennen we inmiddels wel: een orkaan van energie op het podium, maar de kwaliteit van de liedjes blijft daarbij achter.

De Bravo was een stuk spannender en swingender. Het nog steeds jonge swingcollectief Jungle By Night buitte het thuisvoordeel vakkundig uit, en in de persoon van Gregory Porter krijgt Lowlands een vette lading jazz. Hij zweept op, predikt de liefde en roept Otis Redding in herinnering. De saxofoonsolo’s van Yosuke Sato doen de rest om de uitpuilende Bravo helemaal om te krijgen. Beter dan bij James Holden in elk geval, wiens ingenieuze live-set (inclusief drummer) te veel gevraagd was voor de spanningsboog van de meeste bezoekers.

Zo hebben we ons vanuit de nacht gaandeweg teruggeschreven naar het dagprogramma, en kan de conclusie – of het nu om de uitbundige dansfeesten, de donkere rockconcerten of de liefdevolle jazznummers gaat – alleen maar zijn dat we een buitengewoon sterke Lowlandszaterdag achter de rug hebben.