Dagverslag 18 aug

Zondagmiddag, de Echo. Leon Verdonschot heeft Typhoon net geïnterviewd over z’n inspiratiebronnen en vraagt ten slotte nog of hij zin heeft in z’n optreden van die avond. De Nederlandse rapper begint te stralen, zijn ogen worden groter. Die gretigheid blijkt een paar uur later hét bewijs dat Nederlandse acts op Lowlands iets unieks kunnen.

Daar had Eric van Eerdenburg het een week voor het festival al over. Nederlandse bands zijn weliswaar minder exclusief, maar kunnen op Lowlands iets extra’s. Ze kennen de sfeer en het publiek, zijn apetrots dat ze er staan en houden zich maandenlang bezig met wat voor show het moet worden. Dat hoef je doorgaans niet te verwachten van grote internationale acts voor wie het another day at the office is.

Portishead indrukwekkend en bezwerend

Niet dat dat slecht zou moeten uitpakken, overigens. Neem nu de afsluitende optredens van deze Lowlandseditie: Queens of the Stone Age is strak as ever en speelt onder aanvoering van een goed gemutste Homme zelfs tien minuten langer dan in het programma staat vermeld, en de Grolsch krijgt van Portishead min of meer dezelfde prachtige setlist voorgeschoteld als Best Kept Secret vorig jaar. Zangeres Beth Gibbons ondergaat de show gekweld en zonder communicatie met de aanwezigen in de Grolschtent, die de muziek op hun beurt (vooral het Dummy-werk) dromerig heen en weer wiegend over zich heen laten stromen. Het klinkt allemaal nog even bezwerend als toen dat album twintig jaar geleden verscheen. Indrukwekkend, toch weer.

De totale tegenpool van Gibbons staat op dat moment in de slechts met plukjes mensen gevulde India. St. Vincent is kwaad op alles en iedereen: ze is een deel van haar ‘gear’ kwijtgeraakt tijdens een vliegreis voor deze tour en tijdens het optreden moet de geluidsman het ontgelden. Ze smijt zelfs een gitaar kapot en loopt boos van het podium af. Gefrustreerd maakt ze het optreden daarna af. Jammer dat weinig mensen daardoor de ongenaakbare zangeres in actie hebben gezien.

Regen soms een last, soms een zegen

Eerder op de dag is het allemaal wat gezapiger geweest. De Lowlander verwacht flinke regen; de blik is veelvuldig op de donkere lucht gericht, de smartphoneschermpjes tonen buienradars en de poncho’s zitten alvast in kleine leren meisjestasjes.

Misschien dat dat gebrek aan mooi weer Jonathan Wilson opbreekt. Met een petje achterover en een jaren-zeventig-zonnebril is hij zomerser gekleed dan noodzakelijk, maar zijn aan The Eagles herinnerende rock met veel gitaarsolo’s haalt de Californische warmte niet naar de India.

Op andere plekken doet de regen de acts een vollere tent cadeau. Bij Little Big bijvoorbeeld, die met een simpele doch doeltreffende formule komt: ordinair harde techno met een vleugje ‘Russian hooligan’. Na drie nummers weet je het eigenlijk wel, maar dankzij de regen maakt de volle X-Ray het feestje graag af, met ‘Every Day I’m Drinking’ als knallende afsluiter.

Van Nederlandse bodem

Eerder op de dag weet zangeres Kovacs het retrogeluid op originele wijze te brengen. Wat een stem. Een kleine Brabantse die heel groot gaat worden.

En daarmee zijn we terug bij de acts van vaderlandse bodem en wat zij extra kunnen. Hoe bespeelt bijvoorbeeld de Amersfoortse singer-songwriter Blaudzun Lowlands’ grootste tent, terwijl het buiten stortregent?

Matig, eerlijk gezegd. Het optreden is een ruime voldoende en dat hij meer en meer is opgeschoven richting het geluid van Arcade Fire hoeft niemand erg te vinden. Maar tussendoor voelt het stug aan. Je kunt maar een bepaald aantal keer ‘Lowlands!’ Of ‘Alpha!’ roepen voordat het trucje is uitgewerkt.

Nee, dan Typhoon. Jongens, allemachtig, Typhoon. Waar het speelplezier betreft de absolute Eredivisie. De ‘motherfucking admiraal’, zou hij zelf zeggen. De gretigheid die hij in de Echo al had is in de tussentijd vermenigvuldigd. Wát een show. En wat een enthousiasme, wat een onwaarschijnlijke lobi is er te voelen in de Bravo. Met gastartiesten als Benjamin Herman en André Manuel, maar ook een zevenjarig jongetje dat (“lieve mensen, willen jullie allemaal…”) alle handen de lucht in krijgt.

Het lot is bezegeld als Typhoon eerst ‘Hemel valt’ opdraagt aan de slachtoffers van MH17 en Gaza en daarna bij de flink opgerekte afsluiter ‘Zandloper’ de hele tent laat springen: dit is het beste optreden van Lowlands 2014 voor iedereen die erbij was. En jawel, de zon breekt weer even door.