Dagverslag 23 aug

Midden in de zaterdagnacht op een soort gay discofeestje belanden, waar de vloer het haast begeeft onder een spontaan losgekomen pogo tijdens ‘Relight my Fire’. Het doet je maar weer eens beseffen hoe uniek Lowlands is – én dat het voor iedere bezoeker op z’n eigen manier uniek is. Voor de een was dat pogo’en misschien de opmaat voor een lange nacht, voor de ander het laatste uitputtende moment van een dag die begon met een potje grienen tijdens José Gonzalez.

De vrijdag liet zien dat de aandachtsspanne van de bezoekers drastisch aan het verkorten is. Op zaterdag leken de pakweg 48.000 bezoekers ietwat te zijn geacclimatiseerd, maar vooral op zoek naar de kleinere en grotere feestjes op het terrein. In Desperados’ Crazy Town maakte Kees van Hondt zijn langverwachte Lowlands-comeback, de Checkpoint Indie was de plek waar de Arctic Monkeys grijsgedraaid werden, en dan is er nog het onverwoestbare fenomeen Bravo. Rond de klok van vier joeg Karenn de volle tent met minimal nog verder de nachtelijke afgrond in. Een hele prestatie, gezien Marcel Dettmanns fijne set daarvoor.

Sticks is de grootste

Ook overdag toonde de Bravo wat hip en relevant is. Hip was de innemende Christine, die met haar fantastische dansers een show neerzette waar je zomaar drie kwartier met plezier naar kon staan kijken, maar bij het weglopen eigenlijk geen liedje echt was bijgebleven. Bij Max Cooper waren er geen liedjes, wel bubbelende elektronica en visuals over het ontstaan van de aarde waar zelfs Björk jaloers op zou zijn. Knap, maar beter op zijn plek in de nachtelijke uren. Nu twijfelde het publiek tussen dansen en toekijken.

Stilstaan was bij Diplo geen optie. Hij gaf een voorproefje van de vermoedelijke Major Lazer-zegetocht van zondagavond, met sub-bassen die dwars door je botten trilden. Genadeloos beuken om half negen, waarom niet? Uitzinnig publiek betekent in 2015 niet automatisch dat je als artiest iets unieks doet, maar indrukwekkend was het wel.

Groot feest dus, precies waar de meute tegenwoordig op zit te wachten. Rico en Sticks lieten al vroeg zien hoe het moet in de Alpha. Sticks bewees vooral met zijn freestyle nog eens wie de grootste is. Erg strak en goed.

De Jeugd van Tegenwoordig? Net zoiets, maar totaal anders. Je zal er als niet-Nederlander per ongeluk middenin zijn beland, toen de Kwik, Kwek en Kwak van de Nederlandse hiphop in de Alpha stonden. Wat moet je wel niet gedacht hebben? Wat ís dit? Maar de tent gaat he-le-maal los. Tot op de laatste centimeters van de planken laten vriendengroepen dolgelukkig het sterrenstof over zich heen strooien.

Lachen in de India

De hipsters konden los op Bastille, dat wel erg veel covers (zoals Corona’s nineties-klassieker ‘Rhythm of the night’) nodig had om een fatsoenlijke set bij elkaar te krijgen. De Chemical Brothers coverden als headliners zichzelf gewoon; de broertjes beginnen langzamerhand een karikatuur te worden.

Hoogtepunten van overdag? Hier heb je er een: Balthazar. Met een routine alsof ze boodschappen aan het doen waren legden De Vlamingen de Heineken hun wil op, tot en met de onvermijdelijke slotact ‘Blood like wine’. Steengoed.

Father John Misty dan. De Amerikaanse folksinger-songwriter gaat de geschiedenis in als een van de grappigste artiesten ooit op Lowlands, Dolf Jansen meegeteld. God, wat een act. Van een lekkere reactie op de gênante aankondiging van Boozy, die de band min of meer aankondigt als een surrogaat-Fleet Foxes (waarom wordt die man daar nog steeds elk jaar neergezet?), tot aan een snijdende opmerking over de smartphones in het publiek (“What’s that, an iPhone 6? Maybe I should get one, so I can start going to concerts.”): J. Tillman is uiterst adrem. Je zou bijna vergeten dat hij ook nog eens prachtige liedjes heeft. Zelden hebben we zo gelachen in de India.

Grungy Courtney

Hot Chip was ondertussen swingend als altijd, alleen blijft de podiumuitstraling van Alexis Taylor een zwakke plek. En bij de buren betoverde Lapsley met haar folktronica. Nauwelijks te geloven dat dit engelenstemmetje uit Liverpool, een krachtiger versie van Hannah Reed van London Grammar, net negentien jaar is. Ook jong, en zich daar ook naar gedragend: Echosmith. Zangeres Sydney Sierota riep alle ‘cool kids’ op vooral zichzelf te blijven, ook al wil je soms liever iemand anders zijn. Het had al snel een schoolfeestjessfeer.

Tot slot bleek de India weer een betrouwbare leverancier van indiepareltjes. Seinabo Sey serveerde een heerlijke portie soulfood in de India. Wat een gouden stem, en mooie nummers die ergens over gaan. De statische podiumpresentatie nam je op de koop toe. De afsluitende cover van Clean Bandit (‘Rather Be’) die naadloos overging in ‘Younger’ was het kippenvelmoment van de zaterdag.

Courtney Barnett mocht die tent afsluiten. Grungy rockliedjes, je hoort ze niet vaak meer, maar de Australische rammelde ze achteloos uit haar gitaar. Het was jammer dat ze gezichtsloos bleef – letterlijk, omdat het erg donker was in de tent en ze haar volle zwarte lokken voor haar gezicht had hangen, maar ook figuurlijk, omdat er weinig echt contact was met de zaal en haar Australisch lastig te verstaan was.

Desondanks een heerlijke opmaat voor de vele kleine en grotere feestjes op het terrein. Relight My Fire!

Foto: Sticks, Opgezwolle. Voor Lowlove, door Mark van der Heijden